Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2016

Στη στήλη προσπαθώ, αφενός, να μη γράφω θέματα που έχουν πολλαπλώς αναλυθεί από την κοινή συνεισφορά των δημοσιολογούντων μπας και πρωτοτυπήσω λιγάκι για το κοινό καλό (ανεπιτυχώς, καθώς σπανίως θα με απασχολήσει κάτι πρωτότυπο) και αφετέρου, κι αυτό βέβαια αφορά μόνο εμένα, να βρίσκω θέματα χωρίς να τα ψάχνω επί πολύ: δεν έχω χρόνο να κατατρίβομαι με την επικαιρότητα, όπως όσοι είμαστε στο τρέξιμο για το μεροκάματο και κυνηγάμε τις δόσεις και τους λογαριασμούς (επίσης ανεπιτυχώς). Αλλά αυτό με τον ράπερ και την οικογένειά του που προσελήφθησαν στον κρατικό μηχανισμό έπεσε τόσο πολλές φορές μπροστά μου, που μου θυμίζει να πω το εξής: όλο αυτό με τη ραπ, τη χιπ-χοπ, το λόου-μπαπ και τα συναφή υποείδη της μουσικής του δρόμου των προαστίων είναι, πλην στατιστικά ασήμαντων εξαιρέσεων, όχι απλώς μουσική για τα μπάζα, φτηνή και μικρής σημασίας (που είναι), δεν με νοιάζουν οι τέτοιες κατηγοριοποιήσεις, αλλά ένα από τα δύο βασικά ηχητικά μπακγκράουντ της βίαιης πολιτικοποίησης των εφηβικών Δύο Άκρων, του λούμπεν περιθωρίου που δέρνει, μαύρου, κόκκινου, μαυροκόκκινου και μοβ — το άλλο είναι η πανκ των καταλήψεων. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, που αντιγράφει, όπως όλη η φελαχοπεριφέρεια, αλλά και στις ΗΠΑ ακόμη (οκέι, εκεί ομνύει και στους φόνους, όχι απλώς στη «βία»). Και τα δύο είδη μαζί δεν θα δώσουν ποτέ ένα τραγούδι επιπέδου Παντελίδη, τον οποίο γνώρισα σήμερα — και δεν θα ξανακούσω ποτέ.