Τα περισσότερα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά εμφανίζονται ως παρουσίες άρτιες και πλήρεις που αίφνης στέκουν μπρος μας. Και επιβάλλονται με τα μουσικά σφυράκια των λέξεών τους – ακόμα και όταν μοιάζουν να μην επιθυμούν να επιβληθούν ακριβώς: μάλλον να θωπεύσουν, με γοργά ακροδάχτυλα· ή να κυλήσουν: υποδορίως. Στις 11 Δεκεμβρίου 2024, έναν χρόνο παρά κάτι μέρες μετά το θάνατό της (στις 27 Δεκεμβρίου 2023), το «Με τα λόγια (γίνεται)» τίμησε (στο θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης) καί τη σπουδαία ποίησή της, αλλά και την παρομοίως σημαντική καθοδήγησή της στο ποιητικώς αξιόλογο· καθοδήγηση που εκείνη καλλιέργησε επίμονα αν και σχεδόν αθόρυβα, μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές, μιαν ανθολογία ξένης ποίησης και μια σειρά λαμπρών δοκιμίων εν είδει επιφυλλίδων. Γι’ αυτό το λογοτεχνικό μνημόσυνο (που δημοσιεύτηκε στην έντυπη μορφή του Books' Journal), το «Με τα λόγια (γίνεται)» είχε προσκαλέσει έντεκα ποιητ/ρι/ες να αναδείξουν το ποιητικό της έργο σε διάλογο με ποιήματα άλλων που εκείνη είχε ξεχωρίσει. Θα δημοσιευτούν και ηλεκτρονικά οι παρεμβάσεις όλων

Να, τι μοναδικό βρίσκω στην ποίηση του Νίκου Φωκά, που χρόνια τώρα με αναπαύει και με καθοδηγεί, τόσο ως αναγνώστρια όσο και ως ποιήτρια: Τη σύγκλιση που με τρόπο μοναδικό εισάγεται στο έργο του ανάμεσα στην πραγματικότητα και την «πραγματικότητα» του ποιητή και του ποιήματος.

Η ποιητική συνεισφορά της Δήμητρας Κωτούλα από το τεύχος 144 του Books' Journal