Σχολείο

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από την εποχή που αποφοιτούσα από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης φιλοδοξώντας οι μελλοντικοί μαθητές μου, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης, να ξεδιπλώσουν κάθε ικανότητά τους. Θα πρόσφερα σε όλους εκπαίδευση ανωτάτου επιπέδου, που θα τους επέτρεπε να προχωρήσουν στις σπουδές τους όσο το επιθυμούσαν και να επιλέξουν αργότερα το επάγγελμα που θα τους ταίριαζε, ακόμα κι αν οι γονείς τους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα ή τη μόρφωση να τους βοηθήσουν όσο θα ήθελαν. Αυτή η φιλοδοξία με τα χρόνια πραγματοποιείται όλο και δυσκολότερα.

H συζήτηση στη Βουλή για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, επ’ ευκαιρία της νομοθέτησης δυνατότητας να ιδρύονται παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα, ήταν όπως θα ανέμενε κανείς εξαιρετικά φτωχή. Πολλοί ρηχοί μονόλογοι κυρίως πρακτικού χαρακτήρα, για το εισόδημα των φτωχών που θα το παίρνουν οι επενδυτές, για τα επαγγελματικά δικαιώματα των καθηγητών, για τη βάση του δέκα, για τις εξετάσεις, τις καταλήψεις, τους κουκουλοφόρους, τα κινήματα – και ακόμα για το περίφημο κι ανύπαρκτο σκανδιναβικό μοντέλο ή για τις φτωχές φοιτήτριες που αναζητούν sugar daddy για να σπουδάσουν. Μια κομματική αργκό σκέπασε, ως συνήθως, οποιοδήποτε θέμα ουσίας, αποτρέποντας κι αυτούς που θα μπορούσαν να συζητήσουν σοβαρά να το κάνουν.

Από την αποστήθιση στην κριτική παιδεία: μια πρόταση για τα ανθρωπιστικά μαθήματα. Από το τεύχος 124, Σεπτέμβριος 2022.