web only

Οι εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ανέδειξαν το ζήτημα της ασθενικής συμμετοχής των νέων στις εκλογικές διαδικασίες και στην κομματική ζωή γενικότερα.

Γιατί η Χαμάς και το Ιράν κάνουν τον Χίτλερ περήφανο. 1.200 «βιβλία νεκρά» τώρα*, έξι εκατομμύρια «βιβλία νεκρά» πριν...

Ποιος μιλάει, άραγε, για την πτώση της χούντας πενήντα χρόνια μετά; Όσοι συμμετείχαν πραγματικά στην πτώση της, και ήταν λίγοι όταν οι πολλοί, ως συνήθως, έκαναν τη δουλειά τους και στέναζαν στα γήπεδα, είναι στο παρασκήνιο και φειδωλοί στις κουβέντες τους. Ανάμεσά τους ένας από τους πιο όμορφους ανθρώπους που γνώρισα. Σιωπηλή, όπως η πρωινή γαλήνη του δάσους, δεν επεδίωξε ποτέ καμιά τιμή και κανένα αξίωμα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ξεχασμένη απ’ όλους εκτός από τους φίλους της, είναι η φιλόλογος Ασπασία Καρρά. Ίσως, από τους πιο βασανισμένους ανθρώπους μετά τον ηρωικό Σπύρο Μουστακλή στη διάρκεια της δικτατορίας. Τη θυμούνται, βέβαια, κάποιοι πανεπιστημιακοί του εξωτερικού και η περίπτωσή της εμπλουτίζει τη διεθνή βιβλιογραφία για τα βασανιστήρια και το έμφυλο τραύμα στη διάρκεια της χούντας.

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 18 Νοεμβρίου 1984. Γράφτηκε από τον Πάνο Ερμείδη, τυπικό εκπρόσωπο της «γενιάς του Πολυτεχνείου», με αντιδικτατορική δράση στη Θεσσαλονίκη. Το 1970 εισήχθη στην Πολυτεχνική της συμπρωτεύουσας, το 1972 φυλακίσθηκε από τη δικτατορία λόγω συμμετοχής σε φοιτητικές αντιστασιακές εκδηλώσεις, τον Νοέμβριο του 1973 είχε ενεργό συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά φυλακίσθηκε ως πρωταίτιος. Το κείμενό του δημοσιεύεται ως τεκμήριο γενικότερων σκέψεων που γίνονταν τότε, οι οποίες δεν είναι και πολύ διαφορετικές για το ίδιο θέμα σήμερα.