Χρυσή Αυγή

Το κείμενο που ακολουθεί, του Σωτήρη Βανδώρου, δημοσιεύθηκε στο τεύχος 139 του Books' Journal, ως παρέμβαση στην ανοιχτή ακόμα τότε συζήτηση για το νόμο που θα έφραζε τη δυνατότητα σε νεοναζιστικό κόμμα τύπου Χρυσής Αυγής να διεκδικήσει την ψήφο των ελλήνων πολιτών. Η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης επαναφέρει τη σχετική συζήτηση στην επικαιρότητα. Είναι μια συζήτηση για τη δημοκρατία. 

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μας είχε συνεπάρει ένα άλμπουμ του Θάνου Μικρούτσικου, με τον τίτλο Τροπάρια για φονιάδες, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, ο οποίος (Μικρούτσικος) ήδη είχε διεμβολίσει την «Αγία Τριάδα Χατζηδάκια’μ, Θουδουράκια’μ», που «τρώγαν και πίναν παρέα πια με τον Νιόνιο», που και αυτός, με τη σειρά του, είχε βγάλει ίσως το καλύτερο μέχρι τότε άλμπουμ του, τα 10 χρόνια κομμάτια. Οι Κνίτες, που, όταν δεν κυνηγούσαν στις σχολές ΑΑΣΠΕδες και ΠΠΣΠήδες, αρχικά είχαν ενθουσιαστεί με τα Πολιτικά τραγούδια του μαθηματικού από την Πάτρα (και αδελφού του «τηλεοπτικού» Ανδρέα, αλλά και Παναθηναϊκού!, που συνεργάστηκε και με τον Μανώλη Ρασούλη, να τα λέμε όλα), κάπου είχαν όμως δυσανασχετήσει με ένα τραγούδι, για τον «Νίκο Πλουμπίδη», καθώς έκανε παρέα στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και στον Κώστα Καρυωτάκη της «Πρέβεζας και του Κιλκίς», για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους (ο οποίος, σύμφωνα με τους συντρόφους, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν «πράκτορας και ζούσε στις ΗΠΑ με τα χρήματα της προδοσίας»).

Όπως είναι γνωστό, το δικαστήριο που καταδίκασε τα μέλη της  «Χρυσής Αυγής», απέρριψε το αίτημα των καταδικασθέντων να έχει η έφεση ανασταλτικό αποτέλεσμα. Και έπραξε τότε ορθά, για τους εξής λόγους: