Σύνδεση συνδρομητών

«Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά 2.0»

Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2023 14:15
Το κολάζ από το εξώφυλλο του δίσκου «Τροπάρια για φονιάδες», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.
Lyra
Το κολάζ από το εξώφυλλο του δίσκου «Τροπάρια για φονιάδες», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μας είχε συνεπάρει ένα άλμπουμ του Θάνου Μικρούτσικου, με τον τίτλο Τροπάρια για φονιάδες, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, ο οποίος (Μικρούτσικος) ήδη είχε διεμβολίσει την «Αγία Τριάδα Χατζηδάκια’μ, Θουδουράκια’μ», που «τρώγαν και πίναν παρέα πια με τον Νιόνιο», που και αυτός, με τη σειρά του, είχε βγάλει ίσως το καλύτερο μέχρι τότε άλμπουμ του, τα 10 χρόνια κομμάτια. Οι Κνίτες, που, όταν δεν κυνηγούσαν στις σχολές ΑΑΣΠΕδες και ΠΠΣΠήδες, αρχικά είχαν ενθουσιαστεί με τα Πολιτικά τραγούδια του μαθηματικού από την Πάτρα (και αδελφού του «τηλεοπτικού» Ανδρέα, αλλά και Παναθηναϊκού!, που συνεργάστηκε και με τον Μανώλη Ρασούλη, να τα λέμε όλα), κάπου είχαν όμως δυσανασχετήσει με ένα τραγούδι, για τον «Νίκο Πλουμπίδη», καθώς έκανε παρέα στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και στον Κώστα Καρυωτάκη της «Πρέβεζας και του Κιλκίς», για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους (ο οποίος, σύμφωνα με τους συντρόφους, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν «πράκτορας και ζούσε στις ΗΠΑ με τα χρήματα της προδοσίας»).

Εκεί μέσα υπήρχε και ο στίχος «Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά». Περίπου πενήντα χρόνια μετά, οι λέξεις έχουν χάσει κάτι παραπάνω από το νόημά τους: αποτυπώνουν έναν φρικαλέο χυλό στη χυδαία «Νέα Γλώσσα». Πιο σωστά, επιβεβαιώνουν τον κυνισμό εκείνων που στους δρόμους κραυγάζουν «Δεν είναι αθώοι» και στη Βουλή δηλώνουν «παρών»!

Τα χρόνια που εκδικαζόταν η «υπόθεση Φύσσα», εν αναμονή της απόφασης, σ’ ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο ένας καλοντυμένος νεαρός, αυτό που παλιά λέγαμε «τυποδεμένος», εξέφραζε με ευγενικό τρόπο την έντονη ανησυχία του, μήπως το Δικαστήριο αθώωνε τους κατηγορούμενους. Στην έκδηλη απορία «γιατί να τούς αθωώσουν;» η ευγενική απάντηση ήταν πάνω-κάτω «ότι δεν εμπιστευόταν τους δικαστές με αυτή την κυβέρνηση», εκείνη δηλαδή που προέκυψε από τις εκλογές του 2019. Ο καλλιεργημένος νεαρός, προφανώς, και λόγω ηλικίας, αλλά και ιδεολογίας, αγνοούσε (ήθελε να αγνοεί;) ότι την εποχή του «βαθέος κράτους της Δεξιάς και της αστυνομοκρατίας», αποδείχτηκε ότι «υπήρχαν δικασταί εις τας Αθήνας», κάνοντας φύλλο και φτερό την «υπόθεση Λαμπράκη». Φυσικά, αγνοούσε (ήθελε να αγνοεί;) κι άλλα: ότι η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία δίκασε και καταδίκασε τους «επίορκους αξιωματικούς», και πολύ αργότερα, αντιθέτως, ότι «κάθε ψήφος είναι ευπρόσδεκτη», ενώ ο Σταύρος Δήμας είχε δηλώσει πως «δεν θα αποδεχόταν την υποψηφιότητά του με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής», ότι «η 17 Νοέμβρη είχε όραμα για τον άνθρωπο», ακόμα και το αλήστου μνήμης «Πόσα μακαρόνια τρώει ο άνθρωπος;», που μετά έγινε «Μα, ΦΠΑ στα μακαρόνια;».    

Ακόμα και ένας παλαιός πρωτοετής της Νομικής γνωρίζει πως αφότου επικράτησε η θετική σκέψη στην επιστήμη, το λεγόμενο θετικό Δίκαιο, που (ορθώς) εκθρόνισε το εθιμικό και φυσικό Δίκαιο, η Φιλοσοφία του Δικαίου είχε πάει με αργά, αλλά σταθερά βήματα, περίπατο! Ο Καρλ Σμιττ κάτι παραπάνω ήξερε επ’ αυτού. Η νομική σκέψη, εντέλει, πάντα θα (περι)πλανιέται «εις τον Παράδεισον των νομικών εννοιών», όπως μεταφράστηκε ιδεαλιστικώ τω τρόπω ο αφορισμός του Rudolph von Jhering «Im Begriffshimmel ein Phantasiebild». Η κυβερνητική πρωτοβουλία για τον αποκλεισμό από τις εκλογές σχημάτων, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονταν σε πρακτικές εγκληματικής οργάνωσης, με καταδικασμένα μέλη, φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς, φυσικά και δεν βρήκε σύμφωνους τους «συντρόφους»: πρώτον, διότι προέρχεται από την παράταξη των «γερμανοτσολιάδων» και των «μενουμευρωπαίων», δεύτερον διότι (ίσως τ’ ακούσουμε κι αυτό) «Κι εμείς θα το κάναμε, αλλά δεν προλάβαμε», και τρίτον, διότι «ναι μεν, αλλά…» κι από πίσω ακολουθεί ένα νεφελώδες σκεπτικό, ως συνήθως, που κάπου στο βάθος δεν θα ήθελε να αποκλείσει κάποιο (πιθανό; απίθανο;) ενδεχόμενο κάποιος από εκείνους που «γεννήθηκαν 17 Νοέμβρη» να διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού, στο όνομα ενός «ανθρωπιστικού οράματος».

Ακόμα μια ιλαροτραγωδία εκτυλίσσεται στις μέρες μας, στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στους δρόμους (με τους ηθοποιούς, που ούτε ήθος ποιούν ούτε ψυχ-αγωγούν με τα αλλοπρόσαλλα, δημοσιοϋπαλληλικά τους αιτήματα), στα πολιτικά «πρωινάδικα» και στο Twitter: οι υπέρμαχοι της (ταξικής, όταν δεν -μας- βολεύει) Δικαιοσύνης, προδικάζοντας την έκβαση και την ετυμηγορία μιας δίκης, γεμίζουν ασφυκτικά το δρόμο, σε συνθήκες πανδημίας βεβαίως - βεβαίως, κραυγάζουν αλλόφρονες «Δεν είναι αθώοι» (εκείνοι, στων οποίων την ψήφο προσέβλεπαν, αποδεχόντουσαν, αλλά και την προσμετρούσαν), όμως, κάποιο διάστημα μετά, δήλωναν ένα εξίσου εκκωφαντικό «παρών» στα κοινοβουλευτικά έδρανα, για τον αποκλεισμό εκείνων (με τους οποίους, βέβαια, συναγελάζονταν πάνω-κάτω στην Πλατεία), που κάποτε, από την έδρα του Προέδρου της Βουλής, φώναζαν «Φρουρά! Φρουρά!», αλλά προσέβλεπαν ασμένως στις («άοσμες», σαν το χρήμα) ψήφους τους.

Ακόμα και οι δημόσιες εκδηλώσεις και oι πρόσφατες τηλεοπτικές εμφανίσεις τους διόλου απέχουν από τον «κασιδιάρικο τραμπουκισμό» («Μητσοτάκη γ…έσαι», «Είσαι κλόουν!», «Είσαι αλήτης!», «Με το καλό ή με το άγριο!» και άλλα, ων ουκ έστιν τέλος), που συμβαδίζει με τον «τραμπισμό αλά σύριζα», επιβεβαιώνουν ατράνταχτα ένα πράγμα, που είχε εξαρχής (δια)φανεί, αλλά λίγοι θα ήθελαν να το παραδεχτούν: αυτό το μόρφωμα, της Πρώτη Φορά Αριστεράς και της Δεύτερη Φορά Θα Είναι Αλλιώς, ούτε πρόκειται ποτέ να «σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί» (sic) ούτε προσβλέπει στον «κεντρώο χώρο» ούτε ενδιαφέρεται για ουσιαστική αντιπολίτευση. Βρίσκεται σταθερά στην τροχιά μιας ξέφρενης πορείας «αντισυστημικής», «αντικοινοβουλευτικής», «αντιδημοκρατικής», ήγουν είναι έξω από το «δημοκρατικό τόξο». Εξ ου και η τοξικότητά του!

«Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά με τα σκυλιά…». 45 χρόνια μετά…  

Κώστας Θ. Καλφόπουλος

Δημοσιογράφος και συγγραφέας. Βιβλία του: Στην εποχή της περιπλάνησης (2000), Tilt! Δοκίμιο για το φλίππερ (2005), Far from the RAF. 30 χρόνια από το «γερμανικό φθινόπωρο»(2007), Καφέ Λούκατς. Budapest Noir (2008), Ένα παράξενο καλοκαίρι (2011), Καρέ-καρέ και άλλα διηγήματα (2013), Φλίππερ (2016). Μόλις κυκλοφόρησαν τα βιβλία του, Όταν έρθει η μέρα που ξέρεις (με τον Άγη Πετάλα) και Ένα φέρετρο για τη Σόφια (με τον Ανδρέα Αποστολίδη), Multiball (επιμ.).

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.