Το πρώτο τεύχος του Books' Journal μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015 και το σχηματισμό κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και με τον Πάνο Καμμένο κυβερνητικό εταίρο, το τχ. #52 (Φεβρουάριος 2015), κυκλοφόρησε με εξώφυλλο ένα στίχο του Καβάφη από το ποίημα «Σοφοί δε προσιόντων»: «Εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Ήταν ο τίτλος και η παραπομπή από το κομμάτι του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, που επισήμαινε τα χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και κατέγραφε τους φόβους του γι' αυτήν, φόβοι που επιβεβαιώθηκαν όλοι. Ανάμεσα σε πολλές επισημάνσεις, ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μιλούσε και για την υπερπατριωτική Αριστερά, τη φιλορωσική συνιστώσα της τότε κυβέρνησης που ήταν εδραία, κυρίαρχη, και εκτός των άλλων εκπροσωπούνταν από τον κορυφαίο υπουργό Εξωτερικών, τον Νίκο Κοτζιά. Δημοσιεύουμε το απόσπασμα με τις επισημάνσεις του συνεργάτη μας, και στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενό του, ενδεικτικό της περιπέτειας στην οποία έμπαινε η Ελλάδα - αλλά και της φιλορωσικής κατεύθυνσης που είναι κυρίαρχη στην ελληνική Αριστερά, όχι μόνο στο ΚΚΕ αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο βοηθάει να κατανοήσουμε τη σημερινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αλλά και να αποτιμήσουμε τις ειδήσεις που ήδη κυκλοφορούν για την οργανωμένη απόπειρα διείσδυσης στα ελληνικά ΜΜΕ και στην ελληνική πολιτική και οικονομική ζωή της ρωσικής προπαγάνδας και των συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί.   

Το πρόσωπο που γνωρίζει ο Νίκος Κοτζιάς και συναντάται με τη Χρυσή Αυγή

Το κείμενο του Δημήτρη Π. Τριανταφυλλίδη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο τεύχος #52 του Books’ Journal (Φεβρουάριος 2015), το πρώτο τεύχος με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αναφερόταν στην επίσκεψη στην Ελλάδα, σε ανύποπτο χρόνο, του Αλεξάντρ Ντούγκιν, και στη διάλεξη που έδωσε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, σε μάθημα του Νίκο Κοτζιά, ήδη υπουργού Εξωτερικών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η ιδεολογική και πολιτική σχέση του οποίου με τον Ντούγκιν, ιδεολογικό εκφραστή του Πούτιν, ακόμα παραμένει μυστηριώδης. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο εκείνο, επειδή αυτές τις ημέρες θα ακούσουμε συχνά το όνομα αυτού του ανθρώπου (ιδεολογικά συγγενούς με τον περίφημο Μαλοφέγεφ που προσπαθούσε να φτιάξει τηλεόραση που να προβάλει τη ρωσική οπτική με τον Κώστα Βαξεβάνη), εκτός των άλλων θεωρητικού του ρωσικού αντιδυτικισμού και της υπονόμευσης του δημοκρατικού μοντέλου του δυτικού κόσμου.

Μετάφραση - εισαγωγή: Μιχάλης Μακρόπουλος

Η Αμερική έχει βγάλει λίγες κωμικές πένες εφάμιλλες του Σάμιουελ Λόνγκχορν Κλέμενς – του Μαρκ Τουέιν. Σαν ομιλητής, ήταν περιζήτητος για τους χιουμοριστικούς λόγους του. Εδώ ο κος Κλέμενς ήταν επίτιμος προσκαλεσμένος από τη Λέσχη Μπάρναρντ σε μια δεξίωση στο κολέγιο θηλέων Μπάρναρντ (στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια), στις 7 Μάρτη 1906. Μια από τις νεαρές κυρίες παρουσίασε τον κύριο Κλέμενς και τον ευχαρίστησε για την καλοσύνη του να έλθει να τους μιλήσει. Έκλεισε λέγοντας πόσο μεγάλη χαρά έδωσε αυτό στις συμφοιτήτριές της, «επειδή όλες σας αγαπούμε».

Από γεννήσεως του κοινοβουλευτισμού, πάντα κάποια κόμματα διαμαρτύρονται για την δυσανάλογη (χαμηλή βέβαια!) εκπροσώπηση τους στην Βουλή. Στην σημερινή Ελλάδα το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξύ: αν είσαι πρώτο κόμμα μπορεί να πάρεις 36% της λαϊκής ψήφου, αλλά 50% των κοινοβουλευτικών εδρών. Το δεύτερο κόμμα μπορεί να έχει 35% της λαϊκής ψήφου αλλά μόνο το 30% των εδρών. Διαφορά μιας μονάδας στον πληθυσμο μεταφραζεται σε 20 στην στην Βουλη, και σε απόλυτη διαφορά σε επίπεδο άσκησης εξουσίας. Για πολλούς αυτό σημαίνει μια ελλιπή δημοκρατία: δεν μετράει κάθε ψήφος των πολιτών το ίδιο.

Μιχάλης Μοδινός, Τελευταία έξοδος Στυμφαλία. Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2014, 192 σελ.

Έτσι κι αλλιώς, η τελευταία έξοδος βρίσκεται μπροστά στον καθένα, κάποτε μάλιστα –δυνητικώς– και μπροστά σε μια εθνική κοινωνία, μεγαμακροπρόθεσμα δε και μπροστά στο ανθρώπινο είδος. Η πορεία προς αυτή την τριπλή έξοδο, ως ατομική απόφαση, ως εθνική προοπτική και ως ανθρωπολογικός κίνδυνος είναι η ιδέα του μυθιστορήματος Tελευταία έξοδος Στυμφαλία του Μιχάλη Μοδινού. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, 52, Φεβρουάριος 2015.

Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε στιο τχ. 52 του Books' Journal, Φεβρουάριος 2015, στον φάκελο για τον ισλαμοφασισμό και το επεισόδιο Charlie Hebdo. Εκτός των άλλων, είναι μια πολύ κατατοπιστική μαρτυρία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία το επεισόδιο Σρεμπρένιτσα...

Pierre Rosanvallon, H κοινωνία των ίσων, μετάφραση από τα γαλλικά: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Πόλις, Αθήνα 2014, 345 σελ.

Οι ιστορικές μεταμορφώσεις της ισότητας απ’ την νεωτερικότητα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι το θέμα της Κοινωνίας των ίσων, ενός έργου μεγάλης θεωρητικής σημασίας που έλειπε από την ελληνική βιβλιογραφία. Ο στόχος και το διακύβευμα της ισότητας, λέει ο συγγραφέας, παραμένουν σταθερό κοινωνικό αίτημα που διαρκώς ανανεώνεται και είναι ανοιχτό στις ιστορικές προκλήσεις, τόσο μεταξύ των κρατών, όσο και στο εσωτερικό τους. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 52, Φεβρουάριος 2015 [ΤΒJ]

Οι Financial Times δημοσίευσαν ένα κείμενο με το οποίο κάνοουν αναγωγές στην περίπτωση Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ (Syriza’s behaviour with Greece’s creditors resembles Bolshevik approach to 1918 peace treaty), που αναγκάστηκαν να υπογράψουν οι υπό τον Λένιν μπολσεβίκοι το 1918*. Με την ευκαιρία, αναδημοσιεύουμε ανάλογο κείμενο που είχε εμφανιστεί στο πρώτο μετεκλογικό τεύχος του Books' Journal.

Ο πρόσφατος σάλος γύρω από τη μορφή του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ, την οποία δημοσίευσε το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo, έδωσε την αφορμή για να γραφεί το άρθρο αυτό. Δεν θα μείνουμε στο επεισόδιο αυτό καθ’ αυτό, του οποίου τα αποτελέσματα και ο απόηχος είναι τραγικά, αλλά θα προσεγγίσουμε με έναn άλλο τρόπο την αγανάκτηση του ισλαμικού κόσμου στις σαφώς καταδικαστέες προκλήσεις των Δυτικοευρωπαίων. Το ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να δεχτεί την απεικόνιση του προφήτη του Ισλάμ, σατιρική και μη;

Ρίκα Μπενβενίστε, Αυτοί που επέζησαν. Αντίσταση, εκτόπιση, επιστροφή. Θεσσαλονικείς Εβραίοι στη δεκαετία του 1940, Πόλις, Αθήνα 2014, 444 σελ. 

Ιστορίες Θεσσαλονικιών Εβραίων που σώθηκαν, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής: διαδρομές ανθρώπων που πολέμησαν αντάρτες στα βουνά ή, έγκλειστοι στα στρατόπεδα, κατάφεραν να αποφύγουν τον κανόνα, το θάνατο. Η Ρίκα Μπενβενίστε καταδύεται σε ένα παρελθόν που δεν εξημερώνεται. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, 52, Φεβρουάριος 2015. [TBJ]