web only

«Κύριε Πρωθυπουργέ, από τη στιγμή, που αποφασίσατε να διαβείτε τον Ρουβίκωνα και να κρατήσετε πάση θυσία τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα είστε ανακόλουθος στην περίπτωση, που ολοκληρώσετε την καταστροφική αποκοπή του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς». Μια ανοιχτή επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα από τον καθηγητή Ιωακείμ Γρυσπολάκη με αντικείμενο την καταστροφή που θα φέρει, αν ψηφιστεί, ο νόμος Μπαλτά.

Η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται αποτελεσματική. Στόχος της «πρώτη φορά» αριστεράς ήταν να φέρει τον αέρα του «νέου» στην πολιτική. Η παρούσα δημοσκοπική του επικράτηση δείχνει ότι όντως καταφέρνει να πείθει. Η αίσθηση του νέου, όμως, δεν είναι χωρίς οικονομικό κόστος. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι η όλη επικοινωνιακή διαχείριση γίνεται σε βάρος της τσέπης του Έλληνα πολίτη.

Ο άνθρωπος που αναμόρφωσε τη Νότια Αφρική βγήκε τραυματισμένος από μια συνθήκη διαχωρισμών, διωγμών και μίσους, άλλαξε  όμως τα δεδομένα φροντίζοντας να μη διαιωνιστεί το φυλετικό μίσος, αλλά και ανταποκρινόμενος στο διεθνές περιβάλλον το οποίο κατανοούσε βαθύτατα. Ο έλληνας πρωθυπουργός, που υποσχέθηκε να αλλάξει την Ευρώπη, αγνοώντας (ή παραβλέποντας) τα βασικά συστατικά της, δεν είναι πρόσωπο που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον μεγάλο αφρικανό μεταρρυθμιστή. Μια απάντηση στον Τάκη Αθανασόπουλο.

Ο συνεργάτης μας  Αντώνης Καμάρας απέστειλε στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ την ακόλουθη επιστολή, που αναφέρεται στην οπισθοδρόμηση του Νόμου Μπαλτά για τα ΑΕΙ και ζητεί την ενεργό συμβολή των εταίρων προκειμένου να προστατευθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.  (Η επιστολή δημοσιεύεται μεταφρασμένη στα ελληνικά, και στο πρωτότυπο, στα αγγλικά)

Zωή Κωνσταντοπούλου και Λίνα Αλεξίου (η μητέρα της), χέρι-χέρι (και) στην Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου!

Ο νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος ψηφίστηκε ως προαπαιτούμενο για το δάνειο-γέφυρα στις 22 Ιουλίου, πέρα από μερικές αστοχίες που χρήζουν βελτιώσεως, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Βελτιώνει σημαντικά μια από τις παθογένειες της Ελληνικής Δικαιοσύνης, την βραδύτητα στην απονομή της.   

Η παταγώδης αποτυχία του πρωθυπουργού στις διαπραγματεύσεις αποδίδεται κυρίως στην απειρία του. Το «παιδί», όπως λένε συχνά οι μεγαλύτεροι που πιστεύουν στην εντιμότητα του νέου Αλέξη Τσίπρα, είχε αγνές προθέσεις. Δυστυχώς υπερεκτίμησε τις ικανότητές του και η υπόθεση πήγε στραβά. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι έκανε τρία βασικά λάθη. Θα αναφερθώ σε αυτά, ένα προς ένα. Θα καταλήξω ότι κανένα δεν ισχύει.

 Τι ήταν τελικά αυτό το παράδοξο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, το μόνο στην ελληνική πολιτική ιστορία που διεξήχθη με αντικείμενο άλλο πλην του πολιτειακού; Είναι βέβαιο πως τα επόμενα χρόνια θα απασχολήσει εκτεταμένα ιστορικούς, κοινωνιολόγους και εκλογολόγους. Θα περάσει όμως πολύς καιρός πριν διαμορφωθεί –εάν ποτέ διαμορφωθεί– μια κοινά αποδεκτή αφήγηση σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν στη διεξαγωγή του και τα σημαινόμενά του ως πολιτικής και κοινωνικής πράξης.

Μια κριτική στους κριτικούς της συμφωνίας στην Ευρωζώνη.  

Δεν είμαι ποινικολόγος και δεν θέλω να μπω στις νομικές λεπτομέρειες του Σχεδίου Β. Αυτές οι λεπτομέρειες, άλλωστε, αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό, αληθινό έγκλημα: την ενσυνείδητη, συντεταγμένη πορεία της χώρας προς την οικονομική καταστροφή της το τελευταίο εξάμηνο. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η οικονομική καταστροφή της χώρας για τον πρωθυπουργό ήταν ένα καλό «διαπραγματευτικό χαρτί». Εκεί ακριβώς έγκειται το πραγματικό έγκλημα του Σχεδίου Β και δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε καμία κρυφή ομολογία Βαρουφάκη. Είμαστε όλοι μάρτυρες.