ΣΥΡΙΖΑ

(ή Η επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα)

Αν κάτι έχει ευτελιστεί στις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η έννοια του «μέλους» του κόμματος.

Ο ιδρυτής, εκείνος που δημιούργησε το κόμμα, έχει γίνει το κόμμα. Δημιούργησε, με την έννοια πως έκανε αγνώριστο εκείνο που αρχικά παρέλαβε, αλλού το πελέκησε και το κουτσούρεψε, αλλού έκανε πανωσήκωμα και προσαρτήσεις: έφτιαξε ένα νέο σχήμα. Το έκανε κυβέρνηση και, παρ’ όλα τα ρεζιλεμένα αγγλικά στον Κλίντον και την αφασία στον Ομπάμα, του έδωσε και παρουσία διεθνή.

Αυτή η προνομιακή του θέση δημιουργεί μια ανωμαλία, κάνει παράδοξη την εσωκομματική δημοκρατία. Αν θελήσεις να διαφοροποιηθείς από τη γραμμή του ή και να τον αρνηθείς, ακόμα και όταν ξεκινήσεις να το κάνεις –όπως τώρα, γιατί θέλω την προεδρία σημαίνει προτείνω κάτι διαφορετικό, αλλιώς προς τι όλη αυτή η φασαρία– αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ανοιχτά να το πεις. Εφόσον ο ιδρυτής είναι το κόμμα, το να πεις πως σε κάτι δεν έχει δίκιο, ή πως ο αρχηγισμός του βλάπτει το κόμμα, ακούγεται αντιφατικό και οιονεί προδοτικό.

Και αν τύχει η αντίθεση να τεθεί, συκοφαντικά όπως υποστηρίζεις και συνωμοσιολογικά, αρπάζεις την ευκαιρία για να κάνεις το ζήτημα νομικό, «πείτε μου που εγώ είπα ή έκανα αυτό», αφήνοντας πάλι αμνημόνευτον και ανώνυμο τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Που, όπως συνήθως οι οικόσιτοι ελέφαντες, είναι ζήτημα πολιτικό: εδώ, όχι μόνο η διαφορά απόψεων με τον τέως πρόεδρο, αλλά κυρίως το ότι αυτός ο δημιουργός δεν έχει πάψει να μεριμνά για την πλάση του αλλά εξακολουθεί, ως deus absconditus πια, θεός κρυμμένος στην Αμερική, να την τελειοποιεί, δηλαδή να κουτσουρεύει και να προσθαφαιρεί· αυτή τη φορά εκείνο που θέλει να κοντύνει είσαι εσύ και η απήχησή σου στο κόμμα.

Όποιος  σε τέτοιες περιστάσεις επιλέγει να μείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλός, τη μάχη είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να την κερδίσει.

Εκλογές προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Να πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πρόεδρο, προσφάτως εκλεγμένο, με ποσοστό 99.5%.

Όλα κι όλα, μας λένε οι κομματικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αδιανόητο να επιδιώκεις την αρχηγία κόμματος, χωρίς κομματικά ένσημα. Διότι, τι μπορείς  να ξέρεις από πολιτική χωρίς κομματική θητεία;

«Ανθρωπάκι» – λέει μια φίλη για σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που είναι και μεταξύ των υποψηφίων.

Η σοβαρή Aριστερά του Σύριζα, οι ωραίοι ακραίοι, οι ορίτζιναλς τέλος πάντων, τον θεωρούν από πράκτορα έως τυχοδιώκτη της δεκάρας ή και τα δύο.

Διάβασα τα σημεία του προγράμματος του Στέφανου Κασσελάκη όπως είναι δημοσιευμένα στη σελίδα του στο Facebook. Δεν βρήκα κάτι νέο, αντίθετα βρήκα ένα σωρό ξαναζεσταμένες παλιές προτάσεις και προτάσεις που κατά τη γνώμη μου στερούνται κάθε λογικής υπόστασης.

Η πορεία έχει ως εξής. Στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει με τίποτε να βγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αισθάνεται ασφαλής με μια αντιπολίτευση Βαγγέλη Μεϊμαράκη, η ανανέωση της Δεξιάς τον απειλεί. Την αντίθεσή του ο ΣΥΡΙΖΑ την εκφράζει πρωτόγονα, συκοφαντώντας και βρίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τότε ξεκίνησε αυτό το μοτίβο, που μετά ήρθε, θέριεψε και τελικά συνέβαλε αρκετά και αυτό στην εκλογική συντριβή του  κόμματος της Αριστεράς.

Η υποψηφιότητά μου […] αφορά το δικαίωμα στα κοινά αγαθά, το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην εργασία σε συνθήκες αξιοπρέπειας […] για να μην καθορίζονται οι ορίζοντες του καθενός και της καθεμιάς από τις κοινωνικές συνθήκες της γέννησής του.

Ο λόγος αυτός εκφέρεται με τον τρόπο του κατεπείγοντος. Χρειάζεται το πρόγραμμά μας διότι χωρίς αυτό θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν όλες ετούτες οι αδικίες, τα παιδιά που γεννιούνται φτωχά να μην μπορούν να σπουδάσουν, ο κόσμος να υποφέρει, να στενάζει.