web only

Ο Πρωθυπουργός κατακεραυνώθηκε από μεγάλο πλήθος του τύπου -εγχώριου και μη- και σχολιαστών -διανοούμενων και μη- για την παρουσία του στο συνέδριο του Clinton Global Initiative, κατά κύριο λόγο σε τρία επίπεδα: (α) στο επίπεδο της δυστοκίας στην έκφρασή του,  (β) στο επίπεδο της προετοιμασίας για το συγκεκριμένο ακροατήριο, και (γ) στο επίπεδο της γνώσης του σε καυτά εθνικά ζητήματα που αφορούν κατά κύριο λόγο στην προσέλκυση επενδύσεων. Θα σταθώ στο πρώτο για να το φωτίσω από μια διαφορετική πλευρά.

Όταν ο Πάνος Καμμένος δίνει ιδεολογικό και αισθητικό περιεχόμενο στη διακυβέρνηση της εποχής του Τρίτου Μνημονίου (ή της Δεύτερης Φοράς Αριστερα).

O κίνδυνος να μείνουν μετέωρες οι μεταρρυθμίσεις είναι απολύτως υπαρκτός, καθώς το πολιτικό μας σύστημα δεν διαθέτει μια πολιτική ηγεσία ικανή να τις προωθήσει, μια διοικητική μηχανή κατάλληλη να τις εφαρμόσει και ένα κοινωνικό σώμα πρόθυμο να τις υποστηρίξει. Μία άλλη πολιτική ισορροπία είναι απαραίτητη.

Ακόμα και στην περίφημη συνάντησή του με τον αμερικανό πρόεδρο Κλίντον, ο έλληνας πρωθυπουργός έκανε λόγο για τη δρομολόγηση μείωσης του ελληνικού χρέους. Υπάρχει, όντως, πιθανότητα ελάφρυνσης του χρέους; Υπό ποίες προϋποθέσεις; Πότε θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια ελάφρυνση; Και γιατί το θέμα του χρέους δεν σηκώνει α λα καρτ ερμηνείες και διακηρύξεις σε προεκλογικούς τόνους; Άλλωστε, οι εκλογές τελείωσαν.

Η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα  (UNCESCR) υποχρεώθηκε στις 24 Σεπτεμββρίου 2015  να ματαιώσει την εξέταση της Ελλάδας για τη συμμόρφωσή της με το αντίστοιχο Σύμφωνο του ΟΗΕ, γιατί ή Ελλάδα αρνήθηκε να στείλει αντιπροσωπεία! Η Επιτροπή όρισε νέες ημερομηνίες εξέτασης τις 5 και 6 Οκτωβρίου 2015.

Ξεπεζέψτε. Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι κάτι αδιανόητο, δεν είναι μια ευκαιριακή σύμπραξη, που διαταράσσεται όταν προσωπικότητες τύπου Δημήτρης Καμμένος εμφανίζονται ως παραφωνία. Είναι βαθύτερη και σύμφωνη με τις παραδόσεις των άκρων - των μονοκομματικών αυταρχικών κρατών του 20ού αιώνα που στηρίχθηκαν στον αυταρχισμό και στο αίμα και των κομμάτων δορυφόρων τους, καθώς και των επιγόνων τους [ΤΒJ]

E, λοιπόν, ο πατέρας του Αϋλάν, του μικρού παιδιού που ξεβράστηκε νεκρό στο Μποντρούμ προκαλώντας (διά του αισθητικού σοκ της εικόνας του) συγκίνηση στην παγκόσμια κοινότητα, δεν ήταν διακινητής προσδύγων ή μεταναστών. Πώς στήθηκε το ψέμα, γιατί παραπλανήθηκαν τα ελληνικά (κυρίως) ΜΜΕ.

Στο επίκεντρο του διεθνούς Τύπου βρίσκεται η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η προσωπική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα να κερδίσει το «στοίχημα» της δεύτερης ευκαιρίας, που ζήτησε, παρά τη «μεταστροφή» του, όπως σημειώνεται, σε πολιτικό που έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει το Μνημόνιο.

Το πρόβλημα της εξτρεμιστικής έως ναζιστικής Ακροδεξιάς απασχολεί όλη την Ευρώπη, όχι μόνο την Ελλάδα. Απλώς, στην Ελλάδα παίρνει μια νέα διάσταση. Κι αυτή οφείλεται στον μεγάλο σκανδαλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται η αντοχή της Χρυσής Αυγής και τα ποσοστά που πήρε στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Μου κάνει εντύπωση ότι οι ίδιοι που αισθάνονται αποτροπιασμό για τη Χρυσή Αυγή δεν έχουν κανένα πρόβλημα για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, οι οποίοι αντιμετωπίζονται χωρίς καμία αντίδραση, προφανώς επειδή είναι φίλοι του φίλου. 

Οι χθεσινές εκλογές ανέδειξαν με πολύ γλαφυρό τρόπο τη μεγάλη γοητεία που ασκεί στην ελληνική κοινωνία η ιδέα της πεφωτισμένης ή/και βάρβαρης Δεσποτείας. Τόσο υπό την οπτική γωνία των κομμάτων που συμμετείχαν σε αυτές, όσο και υπό την οπτική γωνία των αποτελεσμάτων, βλέπουμε πως μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος ψήφισε ανερυθρίαστα, ελεύθερα και δημοκρατικά, κόμματα που ευαγγελίζονται τη μία ή την άλλη μορφή αυταρχικής – δεσποτικής διακυβέρνησης, ένα δε εξ αυτών των κομμάτων το τοποθέτησε στη θέση του κυβερνητικού εταίρου – ρυθμιστή.