web only

Λίγο πριν από το Μουντιάλ τον Ιούνιο του 2014 βρέθηκα στο αεροδρόμιο του Nιούαρκ. Η πτήση είχε καθυστέρηση και χωρίς να το καταλάβω έπιασα κουβέντα με μια παρέα Βραζιλιάνων από Πενσιλβάνια, Νιού Τζέρσι, Νέα Υόρκη και Βαλτιμόρη που περίμεναν το αεροπλάνο για Ρίο Ντε Τζανέιρο. Είχαν εγκαταλείψει οικογένειες, δουλειές, μαγαζιά και υποχρεώσεις για την ομάδα. Φορώντας πρασινοκίτρινα τζέρσι με τα ονόματα των Νεϊμάρ, Τιάγκο Σίλβα και Ντέιβιντ Λουίζ μού έδειχναν με ενθουσιασμό τα πανάκριβα εισιτήρια που είχαν κατορθώσει να βρουν μετά κόπων και βασάνων για τα παιχνίδια της Βραζιλίας. Εισιτήρια προημιτελικού, ημιτελικού και τελικού είχαν εξαφανισθεί μήνες νωρίτερα. Η παρέα είχε βάλει λυτούς και δεμένους για να τα βρουν και, επειδή τα αγόρασαν στη μαύρη από Αμερική, είχαν λαδώσει έξτρα. Ένας έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να πάρει διακοποδάνειο για τα εισιτήρια και έξοδα του ταξιδιού. Για ένα μήνα θα κοιμόντουσαν σα φουτμπολικοί νομάδες σε βαγόνια, νοικιασμένα αυτοκίνητα και πλατείες ακολουθώντας τη μοίρα των Σελεσάο, των παικτών που είναι Διαλεγμένοι από τη μοίρα και τους θεούς.

Περίπου μισό αιώνα μετά την τελευταία αποστολή αμερικανών αστροναυτών στη Σελήνη, οι ΗΠΑ επιστρέφουν εγκαινιάζοντας την έναρξη μιας νέας εποχής στην εξερεύνηση και την εκμετάλλευση του διαστήματος. Η άνευ πληρώματος δοκιμαστική εκτόξευση του πυραυλικού συστήματος (Space Launch System) Μπλοκ 1 και του διαστημικού σκάφους Ωρίων, με προορισμό τη Σελήνη και την επιστροφή του στη Γη, είναι η πρώτη από μια σειρά αποστολών που προγραμματίζει η NASA στο πλαίσιο μιας διεθνούς συνεργασίας με την ονομασία Άρτεμις, εμπνεόμενη από τη δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα. (προσαρμοσμένη αναδημοσίευση, α' δημοσίευση 27/8/2022)

Και ενώ ήλθε η ώρα να κολλήσουμε με ηλεκτρική προσοχή ή σαν αποσβολωμένα ζόμπι με στερητικό σύνδρομο μπροστά στις οθόνες για τον περιπόθητο μήνα μουντιαλικής φυγής, ξεσκονίζουμε τις κρυστάλλινες σφαίρες, ενώ προβλεπτικοί αναλυτικοί αλγόριθμοι, σχολιαστές, ειδικοί και ποδοσφαιροφιλόσοφοι δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο. Η κορυφαία γιορτή του παγκοσμιοποιημένου χωριού δίνει καινούργιο νόημα στην κοινωνία του θεάματος τον 21ο αιώνα.

Ως συνέχεια κάποιων πρόσφατων αναρτήσεων μου στο facebook και, κυρίως, για κάποια σχόλια που ακολούθησαν, ήθελα να δώσω συνέχεια και να αναφερθώ σε μια ρητορική που όσο πάει και ξεπέφτει σε αφόρητη, απολίτικη ηθικολογία που ευτελίζει την έννοια της πολιτικής και ειδικά αυτό που είχαμε κάποτε αντιληφθεί ως «αριστερή πολιτική». Αναφέρομαι σε μια «στάση ηθικολογικής υπεροψίας», σύμφωνα με μια έκφραση του John Holloway^[1], στο βιβλίο του Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία.

Γιατί άραγε παρουσιάζει στην υπόθεση των υποκλοπών η καταγγέλλουσα πλευρά τρεις μάρτυρες, για τους οποίους μάλιστα ζητεί και την προστασία της ανωνυμίας;

Το να υποστηρίζεις πως ένας πρωθυπουργός, εκλεγμένος σε πολιτεία όπου η δημοκρατία λειτουργεί, ο οποίος έχει στην χώρα του εξαιρετικά υψηλά ποσοστά αποδοχής και μεγάλη αναγνώριση στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι κάτι σαν Χόνεκερ ή Τσαουσέσκου και θα έχει την τύχη του τελευταίου, δεν είναι κρίση πολιτικού επιστήμονα. Είναι κουβενταρία ψεκασμένου ή/και φανατικού καφενόβιου, κάποτε και με μάτι που γυαλίζει.