Αντισημιτισμός

Στη Νάξο εκτυλίχθηκε ένα περιστατικό που θα έπρεπε να μας έχει παγώσει όλους. Σε μια από τις πιο γνωστές ταβέρνες του νησιού, τρεις οικογένειες εβραίων τουριστών, δεκατρία άτομα συνολικά, ανάμεσά τους και παιδιά, βρέθηκαν ξαφνικά στο επίκεντρο μιας δημόσιας ταπείνωσης. Ο ιδιοκτήτης σηκώθηκε πάνω από τα τραπέζια και, όπως κατέγραψε το Βήμα, τους φώναξε: «Ξεκουμπιστείτε από το εστιατόριό μου. Είναι σιωνιστές!». Άλλοι πελάτες, αντί να αντιδράσουν, χειροκρότησαν. Στο χώρο ακούστηκαν φράσεις όπως «δολοφόνοι μωρών», και η παρέα βγήκε από το μαγαζί κάτω από αποδοκιμασίες. Έξω, στο πάρκινγκ, η ταπείνωση συνεχίστηκε: τους εμπόδισαν να φύγουν αν δεν πλήρωναν. Μία από τις μητέρες δήλωσε στην Daily Mail ότι «ένιωσε σαν να φορά ξανά τα κίτρινα άστρα του Ολοκαυτώματος».

Το ερώτημα «αν συμφωνούμε να ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος» επανέρχεται με κάθε διεθνή παρέμβαση ή ψήφισμα που επιχειρεί να επιβάλει λύσεις επί χάρτου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το ιστορικό βάθος, την πραγματικότητα στο πεδίο και –κυρίως– το τίμημα που έχει πληρώσει μία από τις δύο πλευρές.

Πώς θα ελευθερωθεί η Παλαιστίνη, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα;

Σε αντίθεση με τον Θεοδόσιο Νικολαΐδη που, όπως γράφει, δεν αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του Κώστα Κούρκουλου για τις απόψεις που εξέφρασε στο σημείωμά του με τίτλο «Σύρος: Ρατσιστικό Έγκλημα» (διαδικτυακή έκδοση The Books’ Journal, 24 Ιουλίου 2025), εγώ, απερίφραστα, αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του Νικολαΐδη για τα όσα λέει στον αντίλογο που έγραψε («Δεν είναι αντισημίτες», διαδικτυακή έκδοση The Books’ Journal, 27 Ιουλίου 2025). Γιατί παραβλέπει, θολώνει, μπερδεύει και ψεύδεται.

Μια απάντηση στον Κώστα Κούρκουλο

Σε άρθρο του στο Βooks’ Journal (Σύρος: ρατσιστικό έγκλημα), o κ. Κ. Κούρκουλος, προφανώς υπό την ιδιότητα του νομικού, ανέπτυξε τον εξής συλλογισμό: στην μείζονα τοποθέτησε τη διάταξη του νόμου 927/1979 που λέει ότι “όποιος με πρόθεση, δημόσια, […] υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές  καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή […] κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία  ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση…” Στην ελάσσονα έβαλε την διαμαρτυρία των κατοίκων της Σύρου που εμπόδισαν τους επιβάτες ισραηλινού κρουαζιερόπλοιου να αποβιβαστούν στο νησί τους. Το συμπέρασμά του ήταν πως οι συριανοί διαδηλωτές διέπραξαν ρατσιστικό έγκλημα και πρέπει να τιμωρηθούν σύμφωνα με το νόμο.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η εξωτερική πολιτική ήταν επί δεκαετίες τομέας συναινετικών εθνικών στρατηγικών, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων. Όμως μια δύναμη παρέμεινε συστηματικά εκτός αυτού του εθνικού πλαισίου, ακολουθώντας μια βαθύτατα ιδεολογική και επιθετικά ακτιβιστική στάση: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Όχι μόνο δεν στηρίζει, αλλά συστηματικά υπονομεύει κάθε προσπάθεια στρατηγικής ενίσχυσης της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον.

Η κλιμάκωση ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν έφερε ξανά στο επίκεντρο τις πολλαπλές πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η παρατεταμένη αστάθεια στην περιοχή, ως αποτέλεσμα της τρομοκρατικής επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023. 

Die Rothschilds – Aktien auf Waterloo (Οι Ρότσιλντ – Μετοχές στο Βατερλό). Ασπρόμαυρη ταινία μυθοπλασίας γερμανικής παραγωγής 1940. Σκηνοθεσία: Erich Waschneck. Σενάριο: Mirko Jelusich, C.M. Köhn, Gerhard T. Buchholz. Παίζουν: Erich Ponto, Carl Kuhlmann, Albert Lippert. Πρεμιέρα: 17 Ιουλίου 1940. Παραγωγή: UFA. Διάρκεια: 97΄

Για να συμβάλει στη διάδοση των αντισημιτικών πεποιθήσεων στη Γερμανία, το 1939 ο υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ παράγγειλε τρεις ταινίες σε ισάριθμους καλλιτέχνες με θέμα τους την υποτιθέμενη παγκόσμια κυριαρχία των Εβραίων. Μεταξύ άλλων, η ταινία Οι Ρότσιλντ – Μετοχές στο Βατερλό είχε στόχο να δείξει την οικογένεια των τραπεζιτών Ρότσιλντ ως μισητούς πλουτοκράτες που απομυζούν το αίμα του λαού. Αλλά ο Γκέμπελς κατάφερε το αντίθετο: παρουσίασε τους τραπεζίτες που είχαν δημιουργήσει μια οικονομική αυτοκρατορία ως αξιόπιστους, προβλεπτικούς και ριψοκίνδυνους επαγγελματίες και όχι ως «φιλάργυρους Εβραίους»...

Όπως είναι γνωστό, το ΚΚΕ υπερκαθορίζει την Αριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι από το ΚΚΕ αναμένουν όλοι αναγνώριση για την «προοδευτική» τους ταυτότητα και σ’ αυτό απολογούνται για τυχόν παρεκκλίσεις. Έτσι το ΚΚΕ ορίζει το νόημα των λέξεων σε όλη την Αριστερά. Αλλά και το ήθος της.