Παντελής Μπασάκος

Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνει η πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, με τη δημοσίευση του υβριστικού «αρχαιολογικού ευρήματός» της, ας αναλογιστούμε τα εξής:

Πώς άραγε θα αντιδρούσε ο πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου, αν κάποιος του πρότεινε να δημοσιοποιήσει ένα έγγραφο, με όλα τα στοιχεία μιας κανονικής ιατρικής γνωμάτευσης, που να αναφέρεται με αισχρό τρόπο σε έναν πολιτικό αρχηγό;

Πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος ενός δικηγορικού συλλόγου στην αντίστοιχη πρόταση, με χρήση μίμησης δικανικού εγγράφου, ή ο πρόεδρος της Ενώσεως δικαστών, με χρήση μίμησης δικαστικής αποφάσεως, και παρόμοια αισχρή αναφορά;

Είναι κάποια πράγματα που η οικογένεια δεν τα μπορεί. Οι γονείς μου καλά γράμματα εγνώριζαν και ψυχανάλυση εδιάβαζαν, τη δεκαετία του 1950. Ήταν κοσμογυρισμένοι και πολύγλωσσοι, και οι φίλοι τους αντίστοιχοι. Κι όμως, στο σπίτι τους, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα αγόρια τους μεγάλωναν με τον φόβο μήπως εκπέσουν της αρρενωπότητας, που δεν ήταν απλώς το φύλο τους, ήταν το προνόμιό τους, μια ιδιαίτερη αξία και τα λοιπά και τα λοιπά, ας μη φλυαρώ για τα γνωστά. Έσχατη έκπτωση από αυτή την αξία, η ομοφυλοφιλία.

Τάσος Αποστολίδης (σενάριο) – Αλέκος Παπαδάτος (σχέδιο), Αριστοτέλης, μελάνωμα σχεδίων: Annie Di Donna, Ίκαρος, Αθήνα 2022, 224 σελ.

Υπάρχει τρόπος να απεικονιστεί η φιλοσοφία; Η φιλοσοφία είναι έννοιες, δεν παύει ωστόσο να είναι λόγος ζωντανός, που σχηματίζεται μέσα από αναζήτηση, διάλογο και διαμάχη. Όταν σκέφτεσαι,  διάλογο αναπαριστάς με το μυαλό σου, λόγους που από κάποιους εκφέρονται – που επομένως έχουν ήθος, είναι δηλαδή καταρχήν απεικονίσιμοι. Υπ’ αυτούς τους όρους, πώς είναι ο Πλάτων; Και πώς ο Αριστοτέλης; Ο Αλέκος Παπαδάτος, στηριγμένος στο σενάριο του Τάσου Αποστολίδη, έχει τις απαντήσεις.

«Η πρόχειρη αναλογία με βάζει να σκεφτώ, ξύλινο γαϊδουράκι κρητικό. Όμως διώχνω την σκέψη, δεν είμαι δα και τίποτε σκιτζής πολιτικός, τόσο φτηνά τους άλλους να χαρακτηρίζω».*

Το «προοδευτικός» στην ονομασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τονίζει ακόμα μια φορά τον παραλληλισμό της Αριστεράς (όλης της της συμπεριφοράς, του λόγου της, των αφορισμών της, του φανατισμού, των εμμονών της, των επιδεικτικής ευσέβειας και της κειμηλιολατρείας της) με τη θρησκεία. 

Το επίθετο «καθολικός» άρχισε να εμφανίζεται ως χαρακτηρισμός των χριστιανικών δογμάτων με το που άρχισαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα: τα μερικά, τα μη καθολικά επέμεναν στην καθολικότητά τους

Αντίστοιχο το κίνητρο της υιοθέτησης του ονόματος «ορθοδοξία».

Κατεξοχήν αμφισβητούμενα τα δόγματα, αυτοχαρακτηρίζονται «ορθά», για να μπορούν να δικαιολογούν –τρόπος του λέγειν– τη δίωξη των διαφωνούντων.

«Προοδευτική» λοιπόν η συμπαράταξη που δεν θέλει, στο Ευρωκοινοβούλιο, να ενοχλήσει τον σφαγέα του ουκρανικού λαού. Που επισημοποιεί την «ντοκουμεντ-αρισμένη» εξύβριση και τη συνωμοσιολογία της συφοράς. Που λέει «ναι» στη μαντήλα που τώρα σκοτώνει. Που ανακαλύπτει άταφα παιδιά, που τα λένε Μαρία, την παραμονή της Παναγιάς.

Προοδευτικό λέει τον εαυτό του ό,τι πιο οπισθοδρομικό έχει ανεβεί στην κύρια σκηνή του πολιτικού μας θεάτρου.

Από μια σκοπιά, ωστόσο, και τούτο δεν λέγεται χαριτολογώντας, χάριτας οφείλουμε στο κόμμα της αξιωματικής: μας θυμίζει, πιεστικά, πως ούτε η δημοκρατία ούτε η πρόοδος είναι δεδομένα, πως δεν είναι δύσκολο να ξαναπέσουμε στο χαντάκι της του ’15, μας ξυπνάει. Χάριτας οφείλουμε, και τις εκφράζουμε: «ευχαριστούμε φίλοι, για τις προσφορές και τις προτάσεις σας, είσαστε και εσείς ένας οδηγός μας, χάρις και στο παράδειγμά σας  γνωρίζουμε πια με βεβαιότητα τι πρέπει να αποφύγουμε».

«Ήταν κοντά»* σε κορυφαίον επώνυμο της Αριστεράς. Το έθνος χρωστάει στην Αριστερά, όπως χρωστάει στην Εκκλησία. Διότι δίχως αυτές, σου λέει, δεν θα είχαμε βγει ποτέ από τα χρόνια της σκλαβιάς - 400 χρόνια για τη δεύτερη, προαιώνια για την πρώτη. Για τούτο, την Αριστερά και την Εκκλησία το έθνος πρέπει να τις πληρώνει εσαεί, να τις ανέχεται σε ό,τι κάνουν, να τους σβήνει και τα χρέη. Έτσι εξηγείται η έκπληξη που δείχνει, όταν της ζητείται, αυτής, ενός προσώπου ιερού εξ αγχιστείας, να πληρώσει αυτά που χρωστά.

Το να υποστηρίζεις πως ένας πρωθυπουργός, εκλεγμένος σε πολιτεία όπου η δημοκρατία λειτουργεί, ο οποίος έχει στην χώρα του εξαιρετικά υψηλά ποσοστά αποδοχής και μεγάλη αναγνώριση στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι κάτι σαν Χόνεκερ ή Τσαουσέσκου και θα έχει την τύχη του τελευταίου, δεν είναι κρίση πολιτικού επιστήμονα. Είναι κουβενταρία ψεκασμένου ή/και φανατικού καφενόβιου, κάποτε και με μάτι που γυαλίζει.

Ηδονικά υβριστικά, όσο μπορείς πιο άφθονα επίθετα, σχετλιαστικά και υβριστικά.

Φίλος μου, συνομήλικος, στην έως τώρα ζωή του είχε φορέσει για τελευταία φορά γραβάτα στα δεκάξι του, για κάτι οικογενειακό, μου είπε. Τώρα όμως, βλέποντας αυτή τη σύναξη στο Ουζμπεκιστάν, [Χρυσό Οδηγό κανονικό αν ψάχνετε για ηγέτες αυταρχικούς ή/και εγκληματίες] με τα κουστούμια μαύρο Χιούγκο και Αρμάνι Μπος, και με χωρίς γραβάτα, εμφατικά, καθότι προσανατολισμένοι αντιδυτικά - βλέποντάς τους λοιπόν, σε αυτό το χάλι, άρχισε να το ξανασκέφτεται και ήδη με το μυαλό διαλέγει χρώματα.

Μια ερώτηση που διατυπώνεται αυτές τις μέρες είναι: «Γιατί η Ευρώπη δεν ξεσηκώνεται για την επίθεση που υφίσταται η  Αρμενία; Μόνο για την Ουκρανία είναι οι Ευρωπαίοι ευαίσθητοι; Είδατε πόσο υποκριτική είναι η ηθικολογία η δυτική;» Αλλά η σύγκριση Αζερμπαϊτζάν /  Αρμενίας και Ρωσίας / Ουκρανίας, είναι σύγκριση ανάμεσα σε πράγματα ανόμοια και καταλήγει, ανεπιγνώστως ή και μη, σε προπαγάνδα ρωσική.