Τεύχος 158

Διονύσης Ν. Μουσμούτης, Το Θέατρο στη Ζάκυνθο τον 20ό αιώνα 1901-1953. Μουσική ζωή, κοινωνική ζωή και λαϊκά θεάματα, Πλέσσα, Αθήνα 2023, δύο τόμοι, 1568 σελ. 

Μια εξονυχιστική έρευνα στον τοπικό Τύπο της εποχής, δείχνει τη βαθιά σχέση των κατοίκων της Ζακύνθου με το θέατρο, ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Ο Διονύσης Μουσμούτης καταγράφει την έφεση της κοινωνίας του νησιού στα θεάματα, πιστή σε μια παράδοση εξωστρέφειας και καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων. Συχνά, παίζουν σημαντικοί θίασοι. Πιο συχνά, οι Ζακυνθινοί παρακολουθούν λαϊκά έργα. Οι κριτικές, πάντως, δεν είναι πάντα θετικές. Και δεν τη γλιτώνουν ούτε η Μαρίκα Νέζερ με τον Βασίλη Αυλωνίτη, που «παρουσιάζουν την κοινωνική σαπίλα με ωραιοπάθεια», παίζοντας σε φτηνή επιθεώρηση απ’ όπου δεν λείπουν «ο μεθυσμένος και η Γεωργία η κουτσή». [ΤΒJ]

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης φορούσε ένα χοντρό χιλιομπαλωμένο παλτό. Το παλτό του Ακάκι Ακακίεβιτς, ήρωα του Γκόγκολ, επίσης είχε φθαρεί. Πώς η λογοτεχνία (και η γελοιογραφία) μιλούσαν για τα ζεστά ρούχα, μια εποχή που δεν ήταν εύκολη η απόκτηση πανοφωριού.

Στις 29/4/2022, ο φωτογράφος και καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Κατσάγγελος, έστειλε εξώδικο στον ζωγράφο Μιχάλη Μαδένη, ουσιαστικά κατηγορώντας τον για λογοκλοπή, επειδή ο ζωγράφος χρησιμοποίησε, δίκην μοντέλων, φωτογραφικό υλικό από λεύκωμά του με εικόνες από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, που κυκλοφόρησε το 2001 και περιλαμβάνει φωτογραφίες ψυχικά ασθενών στο εν λόγω νοσηλευτικό ίδρυμα. Ο φωτογράφος κατηγορούσε τον ζωγράφο ότι προσβάλλει «με τον τρόπο αυτό κατάφωρα το περιουσιακό [τ]ου δικαίωμα και, ειδικότερα, τις εξουσίες αναπαραγωγής, διασκευής, διάθεσης και δημόσιας παρουσίασης των έργων [τ]ου, καθώς και τις ηθικές εξουσίες πατρότητας και ακεραιότητας αυτών, προσβολές που επισύρουν σοβαρές αστικές και ποινικές κυρώσεις».