Ουκρανία

*Η εισβολή στην Ουκρανία, οι πλάνες του Πούτιν, ο δημοκρατικός μονόδρομος του Ζελένσκι

* «Διαπραγματεύσεις; Η στιγμή που τελειώνει ο πόλεμος είναι όταν οι Ρώσοι πάψουν πλέον να θέλουν να καταλάβουν και να ελέγξουν την Ουκρανία»

Christian Reus-Smit, Διεθνείς σχέσεις. Μια πολύ σύντομη εισαγωγή, μετάφραση από τα αγγλικά: Βασίλης Ζήβας, επιστημονική επιμέλεια: Ανδρέας Γκόφας, Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος, Πεδίο, Αθήνα 2022, 232 σελ.

«Η μελέτη των διεθνών σχέσεων οφείλει να εστιάζει στην παγκόσμια οργάνωση της πολιτικής εξουσίας», λέει ο καθηγητής Κρίστιαν Ρόις-Σμιτ, ο οποίος δεν εξεπλάγη από την εξέλιξη του τελευταίου χρόνου και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το βιβλίο του, μεταξύ πολλών άλλων, εξηγεί γιατί ένας πόλεμος με πλανητική εμβέλεια θα έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητα ακόμα και των κοινωνιών που δεν συμμετέχουν στον πόλεμο. Όσο για την αλληλεξάρτηση των κρατών, ναι μεν τη θεωρεί σημαντική εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης, ωστόσο γνωρίζει ότι όταν ένα κράτος επιδιώκει να κάνει του κεφαλιού του, παρά τις διεθνείς δεσμεύσεις του, μπορεί να το κάνει. [ΤΒJ]

Ένα χρόνο μετά την εισβολή της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία, τα πράγματα παραμένουν τεταμένα. Η Ρωσία ηττάται κατά κράτος, χάνοντας στρατιώτες, βιοτικό επίπεδο, ελευθερίες, το γόητρό της και κάθε προοπτική εξωστρέφειας. Αποτυχημένο κράτος, υποταγμένο σε έναν αυταρχικό ηγέτη, ο οποίος χρησιμοποιεί σκοτεινούς οπλαρχηγούς και εγκληματικές μεθόδους για να κάμψει το φρόνημα των αμυνομένων, η Ρωσία έχει κόψει τις γέφυρες με τον δυτικό κόσμο, ενώ αδυνατεί να συνδεθεί με άλλες χώρες, όπως η Κίνα, που δυνητικά θα μπορούσαν να τη στηρίξουν. Μια χώρα απομονωμένη, όσο επικίνδυνη κι αν είναι για την παγκόσμια ισορροπία, είναι ταυτόχρονα ηθικά απαξιωμένη και οικονομικά περισσότερο ευάλωτη. Κάποια στιγμή, όταν η ηγεσία της κλονιστεί, θα αναγκαστεί να αναμετρηθεί με το πεπρωμένο της.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου

Σου γράφω ξανά, γιατί βλέπω την πατρίδα σου, τη Ρωσία, να έχει ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα.

Η παθιασμένη συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στη Δύση σχετικά με το πώς θα μπορούσε –και θα έπρεπε– να τερματιστεί ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος γίνεται ολοένα εντονότερη μήνα με το μήνα. Ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός σχετικά με τον επιθυμητό και πιθανό τερματισμό του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, οι δυσκολίες για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου πρέπει να αναγνωριστούν από όλους τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Οι εμπειρίες διαφόρων χωρών με τη νεοϊμπεριαλιστική ανάμειξη της Μόσχας στο εξωτερικό τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρέχουν άφθονη τροφή για σκεπτικισμό.

Συνέντευξη με τον καθηγητή Ιστορίας του Yale, Arne Westad

Πριν λήξει το 2022, ακούσαμε δύο τούρκους υπουργούς, Εξωτερικών και Άμυνας, να δηλώνουν ότι το casus belli δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αλλά και δυτικά και νότια της Κρήτης, γενικώς στα «νησιά». 

Τρεις στρατηγικές για την επίτευξη της ουκρανικής νίκης και αναγέννησης

Έκθεση του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών της Στοκχόλμης-Σουηδικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου

Διάβασα γελώντας δυνατά -και θα μου το επιτρέψεις αυτό- τη βράβευση του επικεφαλής της Ανακριτικής Επιτροπής της Ρωσίας Αλεξάντρ Μπαστρίκιν ως «Νομικού της χρονιάς».

Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, τη ρωσική παροιμία «Το τσίρκο έφυγε, μα οι κλόουν έμειναν».

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Είδα με αποτροπιασμό το φόνο του μισθοφόρου Γιεβγκένι Νούζιν με βαριοπούλα από τους άντρες του μισθοφορικού στρατού Βάγκνερ, του επονομαζόμενου «μάγειρα του Κρεμλίνου», Γιεβγκένι Πριγκόζιν.