web only

Η αριθμητική της ανώτατης παιδείας είναι σχετικά απλή:

Γιατί δεν με εκπλήσσει καθόλου η κατάρρευση τμήματος της οροφής του αναγνωστηρίου της Εθνικής [Βαλλιάνειου] Βιβλιοθήκης στην Πανεπιστημίου (την οποία φέρνει στη δημοσιότητα ο Νίκος Βατόπουλος στην Καθημερινή, 30/1/2024^[1]).

Καζούο Ισιγκούρο, Η Κλάρα και ο Ήλιος, μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, Ψυχογιός, Αθήνα 2021, 384 σελ.

Στο όγδοο κατά σειρά βιβλίο του, Η Κλάρα και ο Ήλιος, και το πρώτο που έγραψε μετά το βραβείο Νόμπελ, το οποίο κέρδισε το 2017, ο Καζούο Ισιγκούρο πραγματεύεται την πιο δύσκολη και παράδοξη των σχέσεων (για εμάς, τουλάχιστον, που ζούμε στο σήμερα, μέχρι να μας διαψεύσει –και για τούτο– ο  καιρός), αυτήν δηλαδή με ένα ανθρωποειδές με «συναισθήματα», την Κλάρα, καθώς και τη νομιζόμενη σχέση της με τον θεϊκό ζωοδότη της, τον Ήλιο. Η κριτική μπορεί να διαβαστεί συμπληρωματικά με το κείμενο του Γιώργου Ναθαναήλ «Άνθρωποι και μηχανές», το οποίο δημοσιεύεται στο τεύχος 149 του Βooks’ Journal, που κυκλοφορεί, αλλά και με το κείμενο «Σκέπτομαι. Υπάρχω κιόλας;», γισ το βιβλίο του Ίαν Μακ Γιούαν, Μηχανές σαν κι εμένα (Πατάκη 2019): https://booksjournal.gr/kritikes/logotexnia/4712-skeftomai-yparxo-kiolas

Ηρώ Κανακάκη: H συνέπεια της ζωγραφικής διαδικασίας. Επιμέλεια έκθεσης: Σπύρος Μοσχονάς. Αίθουσα Πολλαπλών Προβολών, 2ος όροφος, Εθνική Βιβλιοθήκη – Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Διάρκεια έκθεσης: 23/1-22/3. Καθημερινά: 09:30-20:00. Είσοδος ελεύθερη

Μια πολύ σημαντική έκθεση ζωγραφικής φιλοξενεί, εδώ και μερικές ημέρες, η Εθνική Βιβλιοθήκη. Είναι αναδρομική έκθεση της Ηρώς Κανακάκη, σημαντικής προσωπικότητας που αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στη διάρκεια της χούντας, η πρώτη της δουλειά (το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του περιοδικού Αντί, του μόνου που κυκλοφόρησε μέσα στη δικτατορία) την έκανε ευρύτερα γνωστή, εκφράστηκε μέσω της φόρμας του κριτικού ρεαλισμού τα πρώτα χρόνια μετά τη δικτατορία αλλά στην πορεία εξελίχθηκε ουσιαστικά, από δρόμους περισσότερο αφαιρετικούς και εξπρεσιονιστικούς. Τη δεκαετία του 1990 άκμαζε, έως τον ξαφνικό θάνατό της το 1997, στα 52 της.

΄Ιαν ΜακΓιούαν, Μηχανές σαν κι εμένα, μετάφραση από τα αγγλικά: Κατερίνα Σχινά, Πατάκη, Αθήνα 2019, 416 σελ.

Είναι ένα μυθιστόρημα που εμβαθύνει στα ηθικά ζητήματα περί την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη ρομποτική. Συζητά τα δικαιώματα –και τις ευθύνες αντίστοιχα– της δημιουργίας ευφυών μηχανών, καθώς και τη δυνατότητα αυτών των μηχανών να ξεπεράσουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και να χειραγωγήσουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, σε έναν καινούργιο κόσμο όπου η τεχνολογία θολώνει τα όρια μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Η κριτική μπορεί να διαβαστεί συμπληρωματικά με το κείμενο του Γιώργου Ναθαναήλ «Άνθρωποι και μηχανές», που δημοσιεύεται στο τεύχος 149 του Βooks’ Journal, που κυκλοφορεί.