web only

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να παραμείνει πρόεδρος της Ρωσίας ώς το 2030. Θα μπορούσε, μετά την αλλαγή του Συντάγματος της Ρωσίας το 2020, να παρατείνει ακόμη περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία. Φαίνεται, ωστόσο, απίθανο να βρίσκεται ακόμη στην εξουσία σε 10-12 χρόνια. Έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές ιδιοτροπίες έως τώρα ώστε να αναμένει κανείς μια μακρά γεροντοκρατική διακυβέρνηση υπό τον ίδιο και την παρέα του.

Γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τά ’χω κρυμμένα στον ύπνο μου

Γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί τις πράξεις μου όλη τη μέρα
Και λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη
Γιατί μου λες για την αγάπη
Μου λες πώς αποχαιρετιούνται δυο κι αφήνουν την αγάπη μόνη
Σαν το μαργαριτάρι έξω απ’ το στρείδι του
Γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ~ Δ. Π. Παπαδίτσας, «Το παράθυρο / ΙII» [απόσπ.] (1955)

Η παρουσίαση του βιβλίου της Αγγέλας Καστρινάκη: Μίλα, Πηνελόπη!
Την παρακολούθησα, το βράδυ της Πέμπτης 30 Νοεμβρίου, στο κατάμεστο θέατρο της οδού Φρυνίχου, στην Πλάκα. Δεν θυμάμαι άλλη εκδήλωση για δοκιμιακό έργο να έγινε σε τέτοια ατμόσφαιρα αμφίδρομης επικοινωνίας ομιλητών και κοινού.

Στο Αντί, πριν γίνω παιδί για όλες τις δουλειές επί τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, πήγα ως κριτικός κινηματογράφου, συστημένος από τον Χρήστο Βακαλόπουλο – που από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Για πολύ καιρό, έγραφα κριτικές κινηματογράφου, ανταποκρίσεις από τα φεστιβάλ, μερικές συνεντεύξεις με κινηματογραφιστές. Τα τέλη της δεκαετίας του 1980 το περιοδικό έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση Κοσκωτά, με συνεχή ρεπορτάζ, άρθρα, σχόλια και δημόσιες παρεμβάσεις, δραστηριότητα που του έδωσε μεγάλη κυκλοφορία – το τεύχος με τίτλο εξωφύλλου «Κυβέρνηση απατεώνων», το 1989, πούλησε περί τα 120.000 αντίτυπα.

Μια από τις παρενέργειες του γρήγορου ρυθμού της ζωής και των τεράστιων εξελίξεων που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι ότι περιορίζεται ο ιστορικός μας ορίζοντας και η συλλογική μας μνήμη. Είμαστε βουτηγμένοι στο παρόν και στο τώρα, ξεχνώντας πολλές φορές πώς ζούσαν οι άνθρωποι ακόμα και πριν από 20 χρόνια – μια περίοδο σχετικά κοντά μας χρονικά. Πιο συγκεκριμένα, λησμονούμε πώς μπορεί να ένιωθαν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ή, πιο συγκεκριμένα, τα χρόνια πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για μια περίοδο χάριτος, ξεγνοιασιάς και αυτοκατάφασης, η οποία βρήκε την πιο λαμπρή της έκφραση στο άρθρο και μετέπειτα βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα, Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος, όμως, όπως θα εντοπίσουμε τουλάχιστον στο πεδίο της διανόησης, μόνο συναισθήματα ευφορίας και ανακούφισης δεν κατέκλυζαν τους διανοούμενους. Ανάλογα συναισθήματα αγωνίας για το μέλλον της Δύσης διατυπώνονται και σήμερα στον δημόσιο διάλογο, και όχι αδίκως, αντικρίζοντας τη συσπείρωση του Κακού και την περιδίνηση των δυτικών κοινωνιών στο κενό.

Ανακοινώθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2023 ο θάνατος του Χρόνη Αηδονίδη, ενός από τους σημαντικότερους μελετητές της παραδοσιακής μουσικής της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Θράκης. Παθιασμένος με την έρευνα, διέσωσε και κατέγραψε, ηχογραφώντας τα, περί τα 500 τραγούδια, ενώ έγραψε και δικά του, ενταγμένα απολύτως στο ιδίωμα της πατρίδας του. Μικρή λεπτομέρεια: βιοπορίστηκε εργαζόμενος ως λογιστής στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο ώς τη συνταξιοδότησή του.

Σε ένα σουπερμάρκετ η στρατηγική εναλλαγής θέσεων εργασίας έχει πολλά πλεονεκτήματα, που ωφελούν τόσο τους εργαζόμενους όσο και τον οργανισμό.

Εκλογές προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Να πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πρόεδρο, προσφάτως εκλεγμένο, με ποσοστό 99.5%.

Πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 2023 ο γάλλος ιστορικός Ζακ Ζυλλιάρ (Jacques Julliard) σε ηλικία 90 ετών. Στοχαστής με μεγάλη εμβέλεια, δρώσα μορφή της πολιτικής ανάλυσης και της δράσης, πολυγραφότατος, γνώρισε από μέσα τη γαλλική Αριστερά στην ποικιλομορφία της, και την ανέταμε στο σημαντικό έργο του, Οι Αριστερές της Γαλλίας (στα ελληνικά, σε μετάφραση Χριστιάνας Σαμαρά, Πόλις, Αθήνα 2015). Ο ίδιος, τα τελευταία χρόνια, δήλωνε απογοητευμένος αριστερός: «Αισθάνομαι ότι ανήκω στην Αριστερά. Αλλά δεν αισθάνομαι πια να εκπροσωπούμαι απὀ αυτούς που μιλάνε στο όνομά της».

Γιατί δεν μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να καταλάβει παροιμίες ή ιδιωματισμούς - και ιδιαίτερα εκφράσεις που δεν συντονίζονται με τη σημερινή κυρίαρχη αντίληψη για την πολιτική ορθότητα; Και τι μπορεί να σημαίνει για τους χρήστες η αξιωματική αυτοπεποίθηση της μηχανής ότι έχει πάντα δίκιο;