Λάκης Παπαστάθης

Ο Πεσσόα, εν είδει διαθήκης, έγραφε: «Αν, σαν πεθάνω, θελήσετε να γράψετε τη βιογραφία μου, τίποτα πιο απλό. Δεν έχει παρά δυο ημερομηνίες – της γέννησης και του θανάτου μου. Ανάμεσα στη μια και την άλλη, όλες οι μέρες είναι δικές μου»¹.

Αν όμως θέλεις να μιλήσεις για ένα φίλο σου, η εναρκτήρια ημερομηνία είναι εκείνη της πρώτης συνάντησης, η αρχή της γνωριμίας και της μετέπειτα πορείας.

Πάει κι ο Λάκης, μου είπε ο Γιώργος Ζεβελάκης στο τηλέφωνο. Το είχα μόλις μάθει. Ξεκουράστηκε, του απάντησα, γνωρίζοντας τους πόνους του το τελευταίο διάστημα.