Σύνδεση συνδρομητών

Οι τέσσερις κίνδυνοι του Κυριάκου Μητσοτάκη

Σάββατο, 29 Ιουνίου 2019 15:05
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Φωτογραφία Αρχείου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Τέσσερις είναι οι κίνδυνοι, με τους οποίους θα έρθει αντιμέτωπος ο Κυριάκος Μητσοτάκης:

α) Η βαλκανοποίηση της χώρας

Το υποψιαζόμασταν, όμως μετά την κυκλοφορία της Τελευταίας μπλόφας της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτώριας Δενδρινού (εκδ. Παπαδόπουλος, 2019), τώρα ξέρουμε: ο Αλέξης Τσίπρας –γνωστός για τον κυνισμό του– διέγνωσε από πολύ νωρίς τι θα του εξασφάλιζε την ανοχή των εταίρων μας στο πρόσωπό του και στις πράξεις (ή παραλείψεις) του: η επίλυση του ονοματολογικού των Σκοπίων. Κι εμείς αναρωτιόμασταν γιατί του φέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο... Παρέλαβε μια οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης το 2014 και την ξανάριξε στην ύφεση το 2015 και το 2016. Στη συνέχεια, κάθε χρόνο, λες και ξορκίζανε το κακό, οι Ευρωπαίοι βλέπανε ισχυρή ανάπτυξη. Που όμως ποτέ δεν ερχόταν. Και σαν να μη συνέβαινε τίποτε, διαγκωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα επαινέσει τον κ. Τσίπρα περισσότερο. Όσο για μας, εμείς ψάχναμε να βρούμε γιατί το κάνανε. Ώσπου η Άνγκελα Μέρκελ τον επισκέφθηκε, τον Ιανουάριο του 2019, για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη της που έλυσε το ονοματολογικό. Το σχέδιο των εταίρων μας είναι ξεκάθαρο: σε μια διευρυμένη Ευρώπη, τα Βαλκάνια θ’ αποτελέσουν τη φτωχή της γειτονιά. Με μας μέσα, φυσικά. Βαλκάνιους και φτωχούς.

 

β) Η νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης

Αν οι εξελίξεις είναι ειρηνικές, χωρίς δηλαδή τη διαμεσολάβηση μιας νέας κρίσης, οπότε θα είμαστε οι πρώτοι που θα πέσουμε, όλες οι διακηρύξεις το λένε: η νέα Ευρωζώνη θα φύγει μπροστά με αυτούς που μπορούν. Το ζήτημα είναι αν, όσοι μείνουν πίσω, θα εξακολουθούν να έχουν νόμισμα το ευρώ. Ευρωζώνη και ολίγον ευρώ είναι σαν να λέμε ολίγον έγκυος. Τι θα μας οδηγήσει τότε στην έξοδο; Το μη βιώσιμο χρέος μας, ασφαλώς, σε συνδυασμό με την αδυναμία μας αφενός ν’ αντιμετωπίσουμε τις δανειακές μας ανάγκες, αφετέρου την αποφασιστικότητα των άλλων κρατών της Ευρωζώνης να πάψουν να μας στηρίζουν. Θα υπαχθούμε τότε στη νέα θέση μας στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, με την προσδοκία να ξαναμπούμε στην καρδιά της όταν θα ’χουμε αποδείξει ότι το μπορούμε. Η κωδική ονομασία της νέας μας κατάστασης έχει εφευρεθεί προτού καν ρυθμιστεί η νέα κατάσταση: λέγεται «time out». Έτσι, θα συγκροτήσουμε με τους λοιπούς εταίρους μας στα ευρωπαϊκά πλέον Βαλκάνια τη φτωχή ζώνη της διευρυμένης ΕΕ.

 

γ) Το ευρώδεντρο που φύτεψε ο Τσίπρας στον κήπο του Μαξίμου

Η ευφορία που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην υποτιθέμενη μεταμνημονιακή Ελλάδα είναι ίσως η χειρότερη κληρονομιά που αφήνει πίσω του φεύγοντας. Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εγκλωβιστεί στο καλό κλίμα που έχουν δημιουργήσει στο μεταξύ οι αγορές στην οικονομία και αδυνατεί να προειδοποιήσει το λαό ότι τα πράγματα μπορεί και να μην πάνε όσο καλά φαίνονται, καθώς και για το ποιος θα φταίει γι’ αυτό. Κανένας δεν εξελέγη πρωθυπουργός κάνοντας δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον που θα κληθεί να διαχειριστεί, ακόμη κι αν αυτό θα οφείλεται στη διακυβέρνηση του αντιπάλου του. Την ίδια στιγμή, ο Κυριάκος έχει προφανές συμφέρον να ενισχύσει το κλίμα επαναφοράς της εμπιστοσύνης που δημιουργείται προς την ελληνική οικονομία, ώστε να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερες επενδύσεις. Με τούτα και με ’κείνα, όμως, ο λαός διαπαιδαγωγείται προς τη λάθος κατεύθυνση, καθώς δεν του περνάει καν από τον νου ότι τα πράγματα μπορεί τελικά και να πάνε χειρότερα και ότι η πραγματική κρίση όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά ίσως να βρίσκεται μπροστά.

 

δ) Κυριάκος σε ρόλο ΓΑΠ

Ο ύστατος κίνδυνος για τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά είναι να μετατραπεί σε Γιώργο Παπανδρέου. Σε ΓΑΠ. Να υποχρεωθεί, δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όχι επειδή θα φταίει ο ίδιος αλλά γιατί η κατάσταση της οικονομίας που θα παραλάβει θα είναι μη αναστρέψιμη, να διαχειριστεί μια κατάσταση αλά ΓΑΠ. Όπου θα έχει επιλέξει, για να μη χαλάσει το καλό κλίμα, να δώσει άφεση αμαρτιών στον ΣΥΡΙΖΑ για τους λόγους που αναφέραμε. Αν όμως χάσει το στοίχημα της ισχυρής ανάπτυξης εξαιτίας, στην πραγματικότητα, της υπονόμευσης των προοπτικών της οικονομίας από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και υποχρεωθεί –για να πετύχει τα υψηλά πλεονάσματα, και μάλιστα σε περιβάλλον παγκόσμιας ύφεσης– να διατηρήσει την υψηλή φορολογία ή ακόμη και να την αυξήσει, προβαίνοντας συγχρόνως σε περαιτέρω αντιλαϊκές περικοπές δαπανών, τότε δεν θα μπορέσει εύκολα να ρίξει το φταίξιμο σε αυτούς που πραγματικά το έχουν. Έτσι, θα κινδυνεύει τότε να υποστεί ό,τι υπέστη ο ΓΑΠ, κληθείς να διαχειριστεί μια οικονομία που είχε περιέλθει σε κατάσταση πτώχευσης εξαιτίας πράξεων και παραλείψεων του προκατόχου του.

Δεδομένων των ανωτέρω κινδύνων, τα πράγματα δεν θα ‘ναι καθόλου εύκολα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τουλάχιστον ας μην του τα κάνουμε εμείς πιο δύσκολα, στερώντας του την αυτοδυναμία ή εξοπλίζοντάς τον με μια ισχνή πλειοψηφία. Το 2023 μπορεί κανείς να ψηφίσει ό,τι θέλει. Τώρα, όμως, δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει η χώρα του να έχει μια ακόμη ευκαιρία.

Την τελευταία.

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.