Novartis

«Άλλο το έν και έτερον το άλλο», αποφαινόταν ο Μποστ όταν τα πράγματα μπερδεύονταν. Αυτή η απάντηση αρμόζει στο συνηθισμένο ατόπημα να συγχέεται η «δικανική» με την «ιστορική» αλήθεια.

Την ύπαρξη της υπόθεσης Novartis την πληροφορηθήκαμε ξαφνικά ένα βράδυ από το κεντρικό πρόσωπο της «καραμανλικής συνιστώσας» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγό της ΚΥΠ επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Όταν, ως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, με βαρύγδουπο «διάγγελμα» στα κανάλια, παρακάμπτοντας και τον υπουργό, διακήρυξε ότι η υπόθεση Novartis ήταν «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους».

Η κριτική σε κάθε έργο που παράγουν η λογική, η εργασία, ο μόχθος των ανθρώπων είναι αναπόφευκτη – στο έργο τέχνης, στο επιστημονικό σύγγραμμα, και βέβαια σε κάθε δικαστική απόφαση. Δεν έχουν όλες οι κριτικές την ίδια ισχύ: για παράδειγμα, μια αφοριστική κρίση ή μια θετική ή αρνητική προσέγγιση οποιασδήποτε υπόθεσης με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν έχει καμία άλλη αξία εκτός της άθροισής της σε κάποια ομάδα πίεσης με συγκεκριμένο στόχο. Η κριτική που έχει νόημα είναι είτε η εξειδικευμένη νομική ανάγνωση της υπόθεσης είτε αυτή που χρησιμοποιεί στοιχεία και εκτιμήσεις από πρόσωπα που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση και, άρα, η γνώμη τους πιθανόν να φωτίζει όψεις της.