Ακριβώς όπως, μετά την εισβολή της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, έγινε προσπάθεια να επικρατήσει ένας ανέξοδος φιλειρηνισμός, που εξίσωνε τον επιτιθέμενο με τον αμυνόμενο. Κάποιες δυνάμεις, μάλιστα, έριξαν την ευθύνη αποκλειστικά στην Ουκρανία, κατηγορώντας την ότι είναι ενεργούμενο του δυτικού κόσμου, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Γι’ αυτό άλλωστε, την ημέρα της ρωσικής εισβολής, το ΚΚΕ διοργάνωσε πορεία από τη ρωσική προς την αμερικανική πρεσβεία με κυρίαρχο σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».
Όσοι διακινούν τέτοιες απόψεις, ουσιαστικά επικαλούμενοι έναν μονόπλευρο ανθρωπισμό, αποδεχόμενοι τη θυματοποίηση της Χαμάς «από αποικιοκρατικές δυνάμεις» και μια θεωρία που θέλει το Ισραήλ να καταχράται εδάφη «των Παλαιστινίων», αγνοούν και την ιστορία και τα δεδομένα. Κυρίως, λησμονούν το βάρβαρο πογκρόμ κατά αμάχων στο Ισραήλ, στις 7 Οκτωβρίου 2023, και τη συνεχιζόμενη ομηρεία αμάχων που απήχθησαν εκείνη την ημέρα. Ανθρωπιστές τυφλοί και μεροληπτικοί, στην πραγματικότητα αδιαφορούν για δικαιοσύνη αλλά, απλώς, εκφράζουν την προειλημμένη στράτευσή τους. Με τη Χαμάς και τους συμμάχους της – τους άλλους εχθρούς του Ισραήλ. Πρωτίστως του Ιράν και, μαζί, των εξτρεμιστών που δρουν για λογαριασμό του: της Χεζμπολά στον Λίβανο, των Χούθι στην Υεμένη. Αλλά και του Ερντογάν, που τελικά η ισλαμιστική ταυτότητα της εξουσίας του συμπλέει με το αντισημιτικό πακέτο του.
Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι δυνάμεις; Δεν διεκδικούν εδάφη, δικαιώματα, εκπροσώπηση. Δεν είναι ένα έθνος και ένας λαός, είναι μια θρησκευτική ομάδα που έχει στόχο την εξάλειψη «των σιωνιστών», «των Εβραίων». Το σύνθημα «Από το ποτάμι στη θάλασσα» αυτό εκφράζει. Την κατάλυση του κράτους του Ισραήλ που του επιφυλάσσεται, όπως έγραψε κάποιος στην Ελλάδα, η Τελική Λύση.
Είναι ένα ρεύμα που χρησιμοποιεί το λόγο, τα επιχειρήματα και τις κινηματικές μεθόδους της Αριστεράς, ουσιαστικά ένας αντιδυτικισμός που λαμβάνει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Στόχοι αυτού του ριζοσπαστισμού, που έχει τα χαρακτηριστικά της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας και του ισλαμο-παλαιστινισμού, όπως τον περιγράφει ο καθηγητής Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ (σ. 52-60), είναι «το κράτος του Ισραήλ, οι Εβραίοι, ο “παγκόσμιος σιωνισμός”, αλλά κι οι δυτικές δημοκρατίες και οι θεσμοί τους, εκκινώντας από τα σχολεία».
Ο συστηματικός αυτός αντιδυτικισμός, στο περιεχόμενο του οποίου δεσπόζει ένας νέος αντισημιτισμός που δεν διαφέρει και πολύ από τον παλιό, διεκδικεί να γίνει η κυρίαρχη ερμηνεία και στην Ελλάδα. Η μέθοδος είναι απλή. Αλλάζεις την οπτική γωνία, σχετικοποιώντας τα γεγονότα – κι αυτή η αλλαγή υπαγορεύεται από τη στάση σου και τις ζωτικές πλάνες που κυριαρχούν.
Το αφιέρωμα του Books’ Journal στον ένα χρόνο από την 7/10 επιδιώκει να ανασύρει τα γεγονότα με αντικειμενικότητα και θεωρητική καθαρότητα. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν τολμηρές ορισμένες επιλογές. Πογκρόμ ή σφαγή; Ο αριστερός φιλόσοφος Μάικλ Γουόλτζερ εξηγεί γιατί είναι «πογκρόμ α λα παλαιά, μεγάλης έκτασης, πολύ καλά οργανωμένο» (σ. 36). Γιατί υποτιμούμε τον παλαιστινιακό εθνικισμό; Επειδή κυριάρχησε ο ισλαμο-παλαιστινισμός, επειδή η ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση αποπολιτικοποιήθηκε χάριν του εξισλαμισμένου ριζοσπαστικού αντισιωνισμού (Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, σ. 45 και 52-56). Ποια είναι η σχέση μιας Αριστεράς, που δίνει επιχειρήματα στο ριζοσπαστικό Ισλάμ; Η υποταγή στην παραδοσιακή έχθρα του κομμουνιστικού μπλοκ κατά της Δύσης – μια έχθρα που μπορεί να μεταμορφωθεί σε υποστήριξη ακόμα και του τζιχάντ, ακόμα και του τζιχαντιστικού αντισημιτισμού – που είχε στηρίξει την «Τελική Λύση» του χιτλερικού ναζισμού (Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου, σ. 50-51, Αλαίν Φινκελκρότ, σ. 38-39, Ανδρέας Πανταζόπουλος 37-40).
Η ανάγνωση των κειμένων του αφιερώματός μας και των παραρτημάτων τους αποδεικνύει ότι, στην ουσία, δεν ξέρουμε κατά βάθος τίποτα για το πρόβλημα που, απλώς, συνοψίζουμε στη λέξη «Παλαιστινιακό» και νομίζουμε ότι θα λυθεί αν υπάρξει εκεχειρία – για να βολέψουμε το ανθρωπιστικό μας περίσσευμα, αλλ’ ουσιαστικά την αδιαφορία μας για κάτι που πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά.
Γιατί, όμως, το Books’ Journal δίνει τόσο πολλές σελίδες σε ένα θέμα που τόσο διεξοδικά δεν το προσεγγίζει κανένα βιβλίο στα ελληνικά; Ακριβώς γι’ αυτό. Για να καλυφθεί ένα κενό της βιβλιαγοράς – και για να παρακινήσουμε τους εκδότες να δώσουν στους αναγνώστες υλικό κατανόησης μιας σύρραξης πολύ πιο περίπλοκης απ’ όσο την παρουσιάζουν τα ελληνικά ΜΜΕ, τα κόμματα και, γενικώς, οι μηχανισμοί διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου.
***
Σημείωση: Η σύνταξη του Books’ Journal ανέβαλε για το επόμενο τεύχος ορισμένα κείμενα που είχαν προγραμματιστεί για το πρώτο τεύχος της νέας σεζόν – κι ανάμεσά τους τις νεκρολογίες της Χάρης Σταθάτου για τον μεταφραστή Νίκο Κούρκουλο και του Βασίλη Χατζηιακώβου για τον βιβλιοπώλη Γιώργο Τσάκαλο. Υπομονή
