web only

Αφιερωμένο στον Γιάννη Σκαρίμπα είναι το νέο τεύχος του περιοδικού The Books' Journal, που κυκλοφορεί από αύριο σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Γράφουν: Κατερίνα Κωστίου, Συμεών Γρ. Σταμπουλού, Ελένη Κόλλια, Παρασκευή Α. Μαντά, Άθως Δανέλης, Λέϊλα Ανδρειώτη, Σπύρος Ευστ. Κυριάκης.

Οι ιδέες και οι σκέψεις που θα παρουσιάσω βασίζονται περισσότερο σε γενικές παρατηρήσεις «από πλάγια οπτική γωνία» και την εμπειρία μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη μη-Ελλάδα, παρά σε «σκληρά» εμπειρικά δεδομένα. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε λοιπόν με αυτά που θα γράψω, αλλά και δεν επιδέχονται άμεσης διάψευσης – γιατί έχουν να κάνουν με αυτό που ίσως ένας καντιανός κοινωνιολόγος θα ονόμαζε το «πράγμα καθ’ εαυτό» της ελληνικής πραγματικότητας.

«Όταν εργάζεσαι σκληρά για να κάνεις κάτι σωστά, δεν θέλεις να το ξεχάσεις»

Τεντ Μπαντυ, serial killer

Το γάμησαν και καλά του κάνανε. Οι πρώτοι που πέρασαν έσπασαν με βαριοπούλες την πλάκα, για να πάψει να  λέει ψέματα σε κάθε περαστικό για το μελόδραμα που είχε παιχτεί εκείνη την ημέρα. Τα  συντρόφια που ήρθαν από πίσω κατάστρεψαν την βάση, το θεμέλιο αυτής της αστικής υποκρισίας. Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί, τιποτένιοι απεργοσπάστες ήταν. Ακόμη και το έμβρυο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή κολυμπούσε στη θάλασσα της ηρεμίας, ένας από αυτούς θα γινόταν, αγόρι ήταν.

Πάει κι ο Λάκης, μου είπε ο Γιώργος Ζεβελάκης στο τηλέφωνο. Το είχα μόλις μάθει. Ξεκουράστηκε, του απάντησα, γνωρίζοντας τους πόνους του το τελευταίο διάστημα.

Αρκετοί είναι οι φίλοι που μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν στάσεις και συμπεριφορές προσώπων και ομάδων με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με εκείνες στο Μάτι. Τι λένε τώρα, τι έλεγαν τότε, κ.λπ. κ.λπ.

Ο Παύλος Αθανασόπουλος, φίλος αγαπημένος και διαχρονικός, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στο επέκεινα. Πορευτήκαμε μαζί, στα οράματα της νιότης μας και στις ελπίδες της ωριμότητας. Μαζί του φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Άφατη οδύνη.

Γιατί άραγε εκείνος ο ηγέτης γελάει εξιστορώντας το πώς πληροφορήθηκε, επίσημα, το θάνατο δύο ελλήνων αεροπόρων στην Ισπανία; Διότι συνάμα αφηγείται την ανάρρησή του στην εξουσία, είναι η πρώτη φορά που χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο, ήταν το κουδούνισμα που έμπρακτα του είπε: είσαι ο πρωθυπουργός. Ετούτο ήταν γι' αυτόν το ουσιώδες.

Το τραγικό δυστύχημα με τα τρένα που συγκρούστηκαν στα Τέμπη είναι μία ακόμη υπόμνηση πως ζούμε στην εποχή της διακινδύνευσης και της ανθρώπινης ανασφάλειας. Ο κίνδυνος είναι συστατικό της καθημερινότητάς μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να κάνουμε το κρίσιμο βήμα στο οποίο υστερούμε δεκαετίες, να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ασφάλειας κρίσιμων υποδομών, με τους αντίστοιχους τακτικούς ελέγχους. Υποχρεώσεις και κυρώσεις.

Η πολιτική θεωρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την επομένη των τελευταίων εκλογών, έχει ως κεντρική έννοια τους «αρμούς της εξουσίας». Θέλει να τους καταλάβει, κοντολογίς δηλαδή να  καταργήσει το κράτος δικαίου. Αυτό μας υπόσχεται πως θα κάνει, αν εκλεγεί.

Χάρι Γκ. Φράνκφουρτ, On Bullshit, Princeton University Press, 2005, 67 σελ. 

Θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με τον Μιχάλη Γκανά: «Μας έχουν πνίξει τα σκατά». Η έκφραση bullshit, μια ειδικότερη περίπτωση, έχει εγκατασταθεί στο λεξιλόγιό μας και χρησιμοποιείται πλέον αφειδώς. Επειδή όμως έχει εισχωρήσει μέσω της αμερικανικής «πολιτιστικής βιομηχανίας» έχει αποκτήσει μια εσάνς Χόλιγουντ και μια αθωότητα που δεν της πρέπει.  Μα από όλα τα θέματα που μας απασχολούν είναι αυτό άραγε τόσο σημαντικό που να απαιτεί μια αναδίφηση (καλύτερα ας μην πω αναψηλάφηση) και μια θεωρητική προσέγγιση;