web only

Μια από τις ηρωίδες της σειράς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας του Λάρι Νίβεν (Larry Niven) που διαδραματίζεται στον Κόσμο-Δακτύλιο (Ringworld) είναι η Τίλα Μπράουν. Το μόνο χάρισμά της που, σύμφωνα με τη διήγηση, την έφερε στην ομάδα των ανθρώπων η οποία έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της γήινης ανθρωπότητας στον Κόσμο-Δακτύλιο ήταν το ότι ήταν γόνος μιας σειράς «τυχερών» ανθρώπων, προσώπων που είχαν καλύτερες από τον μέσο όρο επιδόσεις σε λοταρίες ή είχαν καταφέρει να βγουν αλώβητοι από καταστροφές.

Στο Μάτι και αμέσως μετά, όταν έκανα απόπειρες να συζητήσω με αριστερούς φίλους, κατά τεκμήριο, έως εκείνη την στιγμή, καλόπιστους -να συζητήσω, όχι να ελεεινολογήσω- αντιμετώπιζα λίγο-πολύ πόρτα. Σαν να είχαν όλοι τους συντονιστεί με εκείνο το «προσπαθώ να βρω κάποιο λάθος που κάναμε, και δεν βρίσκω» του κ. Τόσκα. Περίπου το ίδιο τώρα από φίλους - και δεν μιλώ για τις πλημμύρες ή τις φωτιές.

Η Θεσσαλία είναι μια από τις περιοχές της Ελλάδας που είναι ευάλωτη στις πλημμύρες για διάφορους λόγους, τόσο φυσικούς όσο και ανθρωπογενείς:

Στις 14 Οκτωβρίου, η Αυστραλία οδεύει σε δημοψήφισμα για να αναγνωρίσει συνταγματικά (άρθρο 129) τα αυτόχθονα έθνη της, που έχουν συνεχόμενη αρχαιολογική, ιστορική και πολιτισμική παρουσία στη μεγάλη ήπειρο του Νότου, εδώ και περίπου 65.000 χρόνια.  Σε αντίθεση με την Αυστραλία, άλλα αποικιακά έθνη όπως η Νέα Ζηλανδία, οι ΗΠΑ,  ο Καναδάς κ.ά., έχουν ήδη προχωρήσει σε επίσημες συνταγματικές ή άλλες αναγνωρίσεις, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.  Η Νέα Ζηλανδία, μάλιστα, έχει αναγνωρίσει τα αυτόχθονα έθνη της από τη δεκαετία του 1840!

Είχα 10 χρόνια να περάσω από την συγκεκριμένη περιοχή. 11 για την ακρίβεια, από τότε που το πρώτο μαγαζί του αδελφού ήταν επί της λεωφόρου Δημοκρατίας, απέναντι σχεδόν από το σταθμό του προαστιακού ΣΚΑ-Αχαρναί. Ήταν λοιπόν το 2012 όταν καθημερινά πηγαινοερχόμουν –συνήθως με τον προαστιακό, κάποτε με το αστικό λεωφορείο– από το Κέντρο στο Μενίδι και πάλι πίσω. Αυτό που είχα παρατηρήσει από τότε ήταν πως, συχνά, είτε από τα Κάτω Πατήσια, όταν επρόκειτο για λεωφορείο, είτε από αλλού, ο προαστιακός ή το αστικό λεωφορείο, γέμιζαν τοξικομανείς, οι οποίοι είχαν πάντα, τον ίδιο προορισμό με μένα: το σταθμό ΣΚΑ-Αχαρναί. Δεν ήταν δύσκολο να μάθω γιατί. Λίγο πιο πάνω από τη στάση υπήρχε στρατόπεδο και λίγο παραπάνω κατοικούσαν μέλη γνωστής κοινωνικής ομάδας, της ίδιας που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στο χαλκό, τα οποία, κινούμενα από φιλάνθρωπα προφανώς συναισθήματα, χορηγούσαν –με το αζημίωτο– στους τοξικομανείς τη δόση τους. Η διαδρομή παρέμενε ίδια, για τον περίπου ένα χρόνο που πηγαινοερχόμουν εγώ στην περιοχή, το νταραβέρι ίδιο, κι όλα καλά και ωραία.

Διάβασα ότι τα νερά της θεσσαλικής πλημμύρας κάλυψαν μια έκταση 720.000 στρεμμάτων, δηλαδή 720 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων.^[1] Αν αφαιρέσουμε 100.000 στρέμματα που αναλογούν στην πλημμυρισμένη περιοχή γύρω από τη λίμνη Κάρλα, που όπως φαίνεται θέλει να αναστηθεί, μας μένουν 620 χιλιάδες στρέμματα (620 εκατομμύρια τετραγωνικά μετρά) καλυμμένα από το νερό γύρω από την Καρδίτσα, τον Παλαμά, μια επιφάνεια που φτάνει μέχρι τα Φάρσαλα.

Αν παραδεχτούμε ότι η βροχόπτωση τις τρεις μέρες του Δανιήλ απέφερε 710 χιλιοστά ανά τετραγωνικό μέτρο, τότε τη θεσσαλική γη κάλυψαν 440 εκατομμύρια (ναι, εκατομμύρια) κυβικά μέτρα νερού – περίπου όση και η χωρητικότητα της λίμνης Πλαστήρα.

Από αυτά πρέπει να φτάσουν γύρω στα 350 εκατομμύρια στη θάλασσα (τα υπόλοιπα τα απορροφά το χώμα ή εξατμίζονται –  εδώ μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αν είναι λιγότερα αυτά που μένουν προς απορροή τόσο το χειρότερο). Η απορροή γίνεται μέσω της μοναδικής φυσικής διόδου: της κοίτης του Πηνειού.

Όπως μας δείχνουν τα γεγονότα, ο Πηνειός χρειάζεται γύρω στις πέντε με έξι μέρες για να διαχειριστεί αυτή την ποσότητα υδάτων – σπάσουν δεν σπάσουν τα αναχώματα.

Για να εκτονωθεί η κατάσταση πιο γρήγορα θα έπρεπε να υπάρχει ένας ανακουφιστικός δίαυλος που θα μπορούσε να μεταφέρει τουλάχιστον τη μισή ποσότητα των υέτιων υδάτων, δηλαδή γύρω στα 175 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, σε λιγότερες μέρες στη θάλασσα, και μάλιστα προς τον Παγασητικό, γιατί εκτός από την κοιλάδα των Τεμπών δεν υπάρχουν φυσικά ανοίγματα προς τις θεσσαλικές ακτές του Αιγαίου.

Χρειάζεται λοιπόν ένα κανάλι μήκους τουλάχιστον 100 χιλιομέτρων με πλάτος 30 μέτρα και βάθος γύρω στα 5 μέτρα, που θα συμπεριλαμβάνει και σήραγγες λόγω της μορφολογίας του εδάφους για να μπορέσει να διαχειριστεί μια τέτοια ποσότητα. Eπιπλέον πρέπει να συντηρείται εις τον αιώνα τον άπαντα και, προφανώς, θα πρέπει να απαλλοτριωθεί γη σε διπλάσια επιφάνεια από αυτήν του κυρίως διαύλου για να κατασκευαστεί.

Βέβαια, πάλι ο Βλοχός και η Μεταμόρφωση και άλλα χωριά του Παλαμά και της Καρδίτσας που βρίσκονται σε σχετικά χαμηλά μέρη θα καλυφθούν από νερά, ενώ η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος αυτού προϋποθέτει ότι μια τέτοια νεροποντή δεν θα εγκύπτει κάθε δυο ή κάθε πέντε χρόνια.

Δεν είμαι μηχανικός και δεν έχω ιδέα πόσο  θα κοστίσει ένα τέτοιο έργο, το οποίο πολλοί θα σπεύσουν να αποκαλέσουν φαραωνικό. Το ερώτημα είναι λοιπόν:

Το λιγουρεύεστεεεεε;

^[1]     Πηγή: 720.000 στρέμματα πλημμύρισαν στη Θεσσαλία | Ελλάδα Ειδήσεις (thetoc.gr)

Το 2016, ο Στέφανος Καβαλλιεράκης πρότεινε και μετέφρασε για το Books' Journal ένα μαχητικό κείμενο του Ζακ Ζυλλιάρ (1933-2023), δημοσιευμένο στη Figaro (2/5/2016), για τον ισλαμοαριστερισμό, θέλοντας να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί και πώς μια δράκα διανοουμένων της άκρας Αριστεράς , όχι πολλοί αλλά άνθρωποι ιδιαίτερα επιδραστικοί στα μέσα ενημέρωσης και στο κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, επέβαλαν μια ιεροποίηση του Ισλάμ στο γαλλικό πολιτικό πεδίο;». Ο θάνατος του Ζυλλιάρ κάνει εκ νέου επίκαιρο το κείμενό του, που αναδημοσιεύουμε: 

Sigmund Freud, Χειρόγραφα κοκαΐνης, μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος, Ερατώ, Αθήνα 1989, 261 σελ.

Για τον Φρόυντ, η ψυχαναλυτική θεωρία ήταν απλώς η τρίτη σκάλα στην οποία αποπειράθηκε να αναρριχηθεί, για να φτάσει στην καταξίωση και την οικονομική ανεξαρτησία. Έχουν προηγηθεί δύο άλλες, λιγότερο γνωστές. Από τη μία πλευρά, η προσπάθεια κατανόησης της αναπαραγωγής και των σχετικών οργάνων των χελιών. Από την άλλη, η εξερεύνηση της θεραπευτικής/αναισθητικής δράσης της κοκαΐνης. 

Ο υπουργός μίλησε στην τηλεοπτική εκπομπή το επόμενο πρωί. Το πρωί, το λιμενικό του ήξερε τα πάντα για το θύμα, το όνομά του, τον τόπο διαμονής του, την οικογένειά του, το ότι είχε εισιτήριο, κ.λπ.

Πέθανε ξαφνικά την 1η Σεπτεμβρίου 2023, στη Θάσο, ο αρχαιολόγος με ειδίκευση στα αρχαία νομίσματα, Ολιβιέ Πικάρ (Olivier Picard), σε ηλικία 83 ετών. Υπήρξε καθηγητής αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Paris IV της Σορβόννης, μέλος της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (1966-1971) και αργότερα διευθυντής της (1981-1992) και μέλος της Académie des Inscriptions et Belles Lettres το 2009.