web only

Αδυνατούμε να δούμε τα πράγματα γι’ αυτό που είναι. Δηλαδή μια κυβέρνηση που αποχώρησε εσπευσμένα από τις διαπραγματεύσεις για να σώσει την εσωκομματική της σταθερότητα, καθώς καμία συμφωνία δεν μπορούσε να περάσει στο κοινοβούλιο, ενώ η διαπραγματευτική της στρατηγική αποδείχθηκε λανθασμένη και άκαρπη. Από την άλλη, η αντιπολίτευση έχει χάσει, δικαίως, την εμπιστοσύνη του κόσμου...

«Σε ταραγμένους καιρούς πρωταγωνιστές αναδεικνύονται διαταραγμένες προσωπικότητες», έγραψα σε προηγούμενο σημείωμα. Ήταν ελλιπές. Θα έπρεπε να συμπληρώσω: «και το αντίστροφο: οι διαταραγμένοι πρωταγωνιστές της Ιστορίας δημιουργούν ταραγμένα ιστορικά σκηνικά».

Παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, σε ρευστότητα αλλά, κυρίως, στην έλλειψη χαρτιού στην αγορά, το Books' Journal Ιουλίου θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες, με μερικές μέρες καθυστέρηση, στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα όλης της χώρας. Κεντρικό πρόσωπο, ο συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ - τη συγγραφική τατυτότητα του οποίου αναλύει η Κατερίνα Σχινά. Επίσης, θα υπάρχουν επίκαιρες σελίδες για το δημοψήφισμα, τη «διαπραγμάτευση» και γενικώς τις πολιτικές εξελίξεις, που για την ώρα προοιωνίζονται δυσάρεστες εξελίξεις για τη χώρα - για όλες και για όλους μας. 

To κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν την έκβαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, στο οποίο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απέκτησε μια περίεργη εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης. Το αναδημοσιεύουμε εκ των υστέρων, επειδή θέτει το πλαίσιο της αποτυχίας και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.

Πάντα εκ του ασφαλούς και πάντα με δαπάνες των άλλων. Η πολιτική ανευθυνότητα του ανθρώπου δεν έχει όρια! Αφού κατάφερε να πετάξει την καυτή πατάτα της απόφασης στο λαό, τώρα προσπαθεί να πετάξει την ευθύνη της εφαρμογής της στην αντιπολίτευση!

Οι πολιτικοί αρχηγοί των ευρωπαϊστικών κομμάτων πρέπει να καταλάβουν πως μόνο αβάσταχτα δεινά θα φέρει η επίπλαστη ενότητα που επιδιώκει ο Τσίπρας.

Επιλέγω ΝΑΙ γιατι δεν αποδέχομαι μια κυρίαρχη κυβέρνηση να μεταθέτει τις ευθύνες της στις πλάτες των πολιτών. Επιλέγω Ναι γιατι δεν μας αξίζει μια κυβέρνηση που αρνείται να αναλάβει το κόστος των πράξεων και επιλογών της προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα.

Το ΝΑΙ από το ΟΧΙ χωρίζουν ελάχιστες διαφορές, αν πραγματικά πιστέψουμε ότι το αντικείμενο του δημοψηφίσματος είναι το κείμενο που μας έδωσαν οι θεσμοί. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει στο 95% αυτού του κειμένου και δήθεν διεκδικεί μία αναβολή στη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη διατήρηση της έκπτωσης του 30% στο ΦΠΑ των νησιών και μία καθυστέρηση στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Αυτές είναι και οι τυπικές διαφορές του ΟΧΙ από το ΝΑΙ. Η ουσιαστική διαφορά, όμως, έγκειται αλλού.

Το βαρύ πυροβολικό της «σκληρής» διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης ήταν πάντα η απαίτηση, αυτονόητη εκ πρώτης όψεως, για ένα σοβαρό νέο «κούρεμα» του χρέους.  Ας δούμε (ας θυμηθούμε μάλλον) τι πράγματι ισχύει σχετικά μ’ αυτό ή μάλλον τι έχουμε υπογράψει ως χώρα.

 Πριν είναι πολύ αργά είναι φρόνιμο η κοινωνία να αντιδράσει στη προδιαγεγραμμένη καταστρεπτική πορεία, να δείξει εγρήγορση, να απαιτήσει πληροφόρηση και συμμετοχή, θεσμικές μεταρρυθμίσεις, διοικητική αναδιάρθρωση, να αποκτήσει άλλο όραμα για το μέλλον, πρόταγμα κοινωνικό, πολιτικό, δημοκρατικό - όχι κομματικό, πελατειακό, λαϊκίστικο, εθνικιστικό και κρατικοδίαιτων κομματικών και συνδικαλιστικών αργόσχολων. Να μην αναθέτει πια σε επίδοξους σωτήρες και μαθητευόμενους μάγους το μέλλον της, διότι αποδείχθηκαν και θα αποδειχθούν όλοι ανίκανοι ή απατεώνες.