web only

Ο Απόστολος Δοξιάδης δημοσίευσε στη σελίδα του στο facebook το παρακάτω κείμενο. Το φιλοξενούμε εδώ με την άδεια του.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα των πρόσφατων τρομοκρατικών ενεργειών στις Βρυξέλλες, είναι ότι τα νήματα των δικτύων των τζιχαντιστών απλώνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις και χώρες.

Ένα εγκώμιο στο θράσος δημοσιογράφων που έχουν ένα προκάτ ερμηνευτικό εργαλείο με το οποίο μπορούν με συναρπαστική ευκολία να σπιλώνουν συναδέλφους τους.

Σε ένα από τα πρώτα φύλλα της εφημερίδας του ΚΚΕ εσωτερικού Α.Α., Η Εποχή, στην τελευταία σελίδα, όπου έγραφαν οι Μπουκάλας, Κοροπούλης, Ξυδάκης και ο υπογράφων, είχε δημοσιευθεί και η παροιμία: "Το μη χείρον βέλτσιστον". Σοφή παροιμία, ισχύει ακόμα - έστω κι αν δεν θα ξαναγραφει στις σελίδες της καλής εφημερίδας.

Oι προετοιμασίες για τη μεγάλη μάχη της Βουλής βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Όπως όλοι οι μεγάλοι πολεμιστές που γυαλίζουν τα σπαθιά τους στην νηνεμία της προπαρασκευής έτσι και οι βουλευόμενοι μονομάχοι θα ξεσκονίζουν τα ευφυολογήματα τους, θα προβάρουν τις ατάκες τους και θα χαρτογραφούν τα σκάνδαλα του αντιπάλου. Θα είναι έτοιμοι το βράδυ για την επέλαση στον νυν υπέρ της Δικαιοσύνης πάντα αγώνα. Μα, για στάσου! Ποιος είναι ο αντίπαλος; 

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αποκτήσει την ταυτότητα του ευρωπαίου σοσιαλδημοκράτη; Και δικαιούνται οι ευρωπαίοι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να μοιράζουν δελτία ταυτότητας ακόμα και σε καιροσκόπους, μόλις χθες υβριστές τους; [TBJ]

Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Μπορείς όμως να έχεις γνώμη ακόμα και για τα λάθη που θεωρείς ότι έκαναν οι διωκτικές αρχές του Βελγίου, εξαιτίας των οποίων, νομίζεις, πέρασαν οι τρομοκράτες των Βρυξελλών;

Όταν θυμάσαι τον Κρόιφ ως ποδοσφαιριστή από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κι όχι μόνο ως προπονητή της Μπαρτσελόνα τη δεκαετία του 1990 πρέπει να παραδεχθείς ότι μάλλον σε πήραν τα χρόνια. Αλλά σε παρηγορεί η σκέψη ότι είχες το προνόμιο να δεις ζωντανά έναν από τους μεγαλύτερους μάγους της μπάλας όλων των εποχών. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον μεγαλύτερο.

Η Κούβα αλλάζει αλλά απέχει πολύ από το να γίνει κανονική δημοκρατία. Και τα βήματα εκδημοκρατισμού που καταγράφονται δεν οφείλονται στους κομμουνιστές που κρατούν το νησί όμηρο του «κλέους» του παρελθόντος και ενός απάνθρωπου καθεστώτος.  Αλλά τότε τι πέτυχε ο πρόεδρος Ομπάμα με το ταξίδι του στην Κούβα;

Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, η Ευρώπη, η Δύση γενικότερα, βρίσκεται σε κατάσταση μαζικής πολεμικής αντιπαράθεσης με την ισλαμική τρομοκρατία, το μακρύ χέρι του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος θάλλει και χρηματοδοτείται αφειδώς, όχι από κάποιους φανατικούς ή παράφρονες ιδιώτες, αλλά από τα ουαχαμπιτικά  καθεστώτα των πάμπλουτων μοναρχιών του Περσικού Κόλπου.