Τετάρτη, 2 Μαρτίου 2016

Βλέπαμε χθες σε livestreaming που μας παρείχαν η NASA και το ιστορικό περιοδικό Time (κι όταν λέμε βλέπαμε, εννοούμε εμείς ο πλανήτης, εμείς η ανθρωπότητα) τον κυβερνήτη Κέλι που ξαναρχόταν στη Γη μετά από σχεδόν ένα χρόνο στο διάστημα, μετά από ένα χρόνο σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας, μέσα σε ένα στενόχωρο μεταλλικό σκάφος, ένα κονσερβοκούτι — με συντριπτική διαφορά τον πιο παραγωγικό και επωφελή για το σύνολο των ανθρώπων χρόνο που πέρασε ποτέ ένα μοναδικό άτομο στην ιστορία του κόσμου: το κέρδος για όλους μας από όσα έκανε είναι πελώριο. Τον παρακολουθούσαμε στενά όλο αυτό το διάστημα — όχι τα πειράματά του ή τις προσωπικές του στιγμές, αλλά τις μεγάλες κορυφώσεις του πλου του, τα βίντεο που ανέβαζε στα social media, τις φωτογραφίες, τα αστεία του, τις ευχές που μας έστελνε, τις ατάκες του στο Twitter. Έγινε ο πιο οικείος αστροναύτης στην ιστορία των διαστημικών ταξιδιών. Και ένας ήρωας. Ο άνθρωπος που αγάπησε όλη η Γη. Ταυτόχρονα, διαβάζαμε τα tweet τού Κρο Μανιόν Καρανίκα.