Πέμπτη, 13 Αυγούστου 2015

Βλέπουμε παλιές ταινίες αυτή την εποχή. Όπως και με τα βιβλία, κάθε φορά βλέπεις ένα καλό φιλμ με άλλα μάτια, και ποτέ δεν χάνεις. Βλέπουμε φίλους που φεύγουν και μας αποχαιρετούν σε δείπνα και σε μπαρ. Θα είναι καλά εκεί: θα προκόψουν, θα γλιτώσουν, θα ξεκουραστούν. Βλέπουμε τους απέναντι που έχουν καλύτερο σπίτι από μας, γωνιακό, φάτσα στη θάλασσα κι αυτό αλλά σε καινούρια πολυκατοικία, και με φυσικό αέριο. Τους βλέπουμε κατά το δυνατόν κρυφά, και με συστολή — αλλά δεν λένε να φύγουν οι χριστιανοί, για να πάρουμε εμείς το σπίτι τους. Βλέπουμε τους άδειους λογαριασμούς μας στο onlineσύστημα της Πειραιώς, και τους κόκκινους αριθμούς στα πεδία της πιστωτικής κάρτας. Αν τα συνδυάσεις με τα χρέη που δεν φαίνονται, είτε ρυθμισμένα με τις 100 δόσεις, είτε αυτά τα υπέρογκα ποσά που χρωστάμε στο ΤΕΒΕ, σου’ρχεται απελπισία. Βλέπουμε τις τρομερές προσπάθειες των ανθρώπων να κάνουν τέχνη. Η δύναμή τους σε παραλύει. Βλέπουμε τις τρομερές προσπάθειες των ανθρώπων να μεταναστεύσουν. Η ανάγκη τους σε παραλύει, σε πληγώνει, σε σκοτώνει. Βλέπουμε ωραίες φωτογραφίες στο Facebook από φίλους και γνωστούς που παραθερίζουν. Κακά τα ψέματα, είναι όλες λίγο-πολύ μαγικές, ή έστω: εξωπραγματικές — στην αμεριμνησία του θέρους κατοικεί η ομορφιά. Βλέπουμε τις ράχες των αδιάβαστων βιβλίων στο αυτοσχέδιο ράφι που στήσαμε πάνω στο καλοριφέρ του σαλονιού — στις ράχες των αδιάβαστων βιβλίων κατοικεί μια λαχτάρα ιδιαίτερη, σχεδόν παιδική, σχεδόν παραμυθένια. Βλέπουμε ο ένας τον άλλο· και βλέπουμε τον Αρσέν με τη Φαντομά να μεγαλώνουν. Να μεγαλώνουν συγκινητικά και, κατά κάποιον τρόπο, γελαστά. Βλέπουμε και κάνουμε χίλια δυο. [§] Αλλά προς Θεού, δεν βλέπουμε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μην παρασύρεστε τόσο. Σε λίγο θα γίνει trendκαι ο σχολιασμός των ξερατών του Μιχαλολιάκου.