Ελληνικός κινηματογράφος

Γνωρίζω το σινεμά των Φίσερ, Βισκόντι, και τον ποιητικότατο Σαμουράι του Μελβίλ, το πορτρέτο ενός νεαρού πληρωμένου δολοφόνου, που έχει τάσεις ψυχικής διαταραχής. Η φράση μότο της ταινίας από το Βιβλίο του Μποσίντο, «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά απ’ του Σαμουράι, εκτός ίσως απ’ αυτήν της τίγρης στη ζούγκλα», αποδίδεται με εικαστική ομορφιά σ’ ένα «φιλμ έγχρωμο αλλά σε άσπρο μαύρο», όπως τόνιζε ο δημιουργός του. Και η ψυχική διαταραχή του ήρωα με κινήσεις μηχανής ποιητικότατες, όπως λ.χ. αυτή της αρχικής σκηνής: ένα τράβελινγκ της μηχανής πίσω που αποζημιώνεται από ένα ζουμ μπροστά ταυτοχρόνως, σε μια ελαστική αίσθηση διαστολής, στην τρώγλη όπου βρίσκεται ξαπλωμένος ο δανδής-σαμουράι, και δίνει την αίσθηση ότι όλα κινούνται και την ίδια στιγμή παραμένουν ακίνητα.