Όσιπ Μάντελσταμ

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε

Θυμήθηκα χθες το βράδυ τις συζητήσεις, τα αστεία και τα γέλια που κάναμε, πίνοντας στην κουζίνα σου, σχετικά με τα μαθήματα του Ιστορικού και Διαλεκτικού Υλισμού, του Επιστημονικού Κομμουνισμού και της ιστορίας του Μαρξισμού - Λενινισμού. Θυμήθηκα τα ανέκδοτα που λέγαμε, τα παρατσούκλια που βγάζαμε στους δύσμοιρους εκείνους καθηγητές, οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με «το βαρύ και δύσκολο καθήκον» να μας γαλουχήσουν στα νάματα της παγκόσμιας επανάστασης. Θα συμφωνήσεις, πιστεύω, πως ήταν διασκεδαστικό, παρά τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας στην κοινωνία «του ανεπτυγμένου σοσιαλισμού και ένα βήμα πριν την κομμουνιστική κοινωνία».

Λένια Ζαφειροπούλου, Αίθουσα των χαμένων βημάτων. 26 ασκεπείς λυγμοί, Πόλις, Αθήνα 2019, 56 σελ.

 «Δεν περπατάς εσύ. Σ’ έχει πάρει αγκαλιά και σε πάει». Στην αγκαλιά του Όσιπ [Μάντελσταμ] η Λένια, στα ανήσυχα ποιητικά χέρια της Λένιας ο Όσιπ. Να πώς, μέσα από τον αντιδανεισμό των ποιητικών μορφών, μπορεί και λειτουργεί, σπάνια (και γι’ αυτό ιδιαιτέρως αξιοθαύμαστα) η τέχνη που τραγουδάει την τέχνη της. (τεύχος 126)