Στην οντολογία της γραφής, το τέλος του ποιήματος κατέχει μια θέση ιδιαίτερη. Αντανακλά τη στιγμή που ο γράφων έρχεται αντιμέτωπος με τις εκβολές ενός ποταμού. Εκεί, λίγο πριν από τον τελευταίο στίχο – μια ιλιγγιώδης ματιά στη γραφή, στη γλώσσα, καθώς γράφεις – όχι ακριβώς στοχασμός, περισσότερο παφλασμός – προσπαθώντας να δεις πού εκβάλλεις, κι αν αντέχεις να γίνεις κύμα, ή βράχος, ή ατμός, αν αντέχεις να θυμηθείς την πηγή σου.

Τέσσερα ποιήματα που πρωτοδημοσιεύτηκαν στην έντυπη έκδοση του Βοοks' Journal, τχ. 159. 

Διάλεξα αυτό το ποίημα, γιατί με ενδιαφέρουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που είναι στα άκρα, πόσο δε μάλλον όταν μπαίνουν σε ρόλο φιδιού, απειλώντας να κλέψουν την παράσταση.