Πάρα πολλοί Έλληνες, πάρα πολλές φορές, βλέπουν πάρα πολλά θέματα με παρωπίδες. Ίσως γιατί, σύμφωνα με έναν από τους πλέον αξιόλογους νεοέλληνες στοχαστές των τελευταίων δεκαετιών, τον απόντα Παναγιώτη Κονδύλη, «οι παρωπίδες προσφέρουν ασφαλή προσανατολισμό» κι ο άνθρωπος πάντα είχε προτεραιότητα την ασφάλεια. Αν οι παρωπίδες συνδυαστούν μάλιστα με το αγαπημένο σπορ του Νεοέλληνα, το προσωπικό δηλαδή συμφέρον, τότε έχουμε ασφαλή προσανατολισμό του Νεοέλληνα προς το προσωπικό συμφέρον, εν αντιθέσει φυσικά και ενάντια προς το δημόσιο συμφέρον.
Χαρακτηριστικότερο της παραπάνω συμπεριφοράς σύμπτωμα, το εγκληματικά ανεύθυνο από την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πιο ηλίθιο από γεννήσεως νεοελληνικού κράτους «δημοψήφισμα» της 5ης Ιουλίου 2015, με την εξίσου ανεύθυνη εκ μέρους του ελληνικού λαού επιλογή του Οχι με το τρομακτικό ποσοστό του 61,31 %!
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο πράγμα, που χρησιμοποιεί ο Νεοέλληνας. Το οποίο αυτή τη φορά δεν είναι εξαφανισμένο, χρησιμοποιούνταν από πάντα, χρησιμοποιείται και σήμερα αλλά εντελώς σπάνια, γι’ αυτό και ήταν και είναι αρκετά δύσκολο να το βρεις. Ποιο πράγμα; Ο παραμορφωτικός καθρέπτης.
Τώρα πώς είναι δυνατόν, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας Νεοέλληνες, σχεδόν όλα τα πράγματα που έχουν σχέση με το Δημόσιο (ελευθερία, δικαιώματα πολίτη, υποχρεώσεις πολίτη, σχέσεις πολίτη-κράτους, δημόσιο συμφέρον, δημοσιοϋπαλληλίκι, Δικαιοσύνη κ.λπ.) να τα βλέπουν μέσα από παραμορφωτικό καθρέπτη, ένα πράγμα δηλαδή, που ενώ είναι τόσο δύσκολο να το βρεις, νιώθεις λες και βρίσκεται σε όλα τα ελληνικά σπίτια, είναι όχι μόνον απορίας άξιο αλλά ιατρού κατάλληλης ειδικότητος άξιον!
Χαρακτηριστικότερο και τελευταίο της παραπάνω συμπεριφοράς σύμπτωμα, το, εγκληματικά μοχλευόμενο πολιτικά από ολόκληρη την τωρινή Αντιπολίτευση και εκ μέρους των θιασωτών του Όχι του 2015 συμπολιτών μας ασμένως ενστερνιζόμενο –ως συνωμοσιολογική κυβερνητική (και μάλιστα εξαρχής τετελεσμένη) συγκάλυψη– δυστύχημα των Τεμπών.
