Για την προστασία λοιπόν των δικαιωμάτων του Νίκου Ανδρουλάκη αλλά και κάθε πολίτη σε κάθε ανάλογη περίπτωση, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλο μέσον και άλλο κριτήριο, από την ίδια τη νομιμότητα.
Είναι γι’ αυτό επιτακτική ανάγκη να ερευνηθεί αμέσως αν συνέτρεξε στην περίπτωσή του η ουσιαστική και αν τηρήθηκε και η τυπική νομιμότητα.
Επειδή λοιπόν για τη νομιμότητα της παρακολούθησης των τηλεφωνικών επικοινωνιών ο νόμος 3649/2008 απαιτεί ρητά εισαγγελική έγκριση, από εισαγγελικό λειτουργό μάλιστα τον οποίον δεν ορίζει η διοίκηση ή η κυβέρνηση, αλλά το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο (άρθρο 5 ν. 3649/2008), πρέπει αμέσως να ερευνηθεί αν υπήρξε τέτοια έγκριση.
Και αν δεν υπήρξε, να παραπεμφθούν οι υπεύθυνοι στη Δικαιοσύνη, για τη νόμιμη τιμωρία τους. Και εκεί θα είμαστε όλοι αμείλικτοι.
Αν όμως υπάρχει τέτοια έγκριση, οφείλει ο κ. Ανδρουλάκης να δώσει τώρα την άδεια για την άμεση δημοσιοποίησή της, ώστε να πληροφορηθούμε:
Α) Ποια ήταν η ξένη Αρχή και γιατί, που ζήτησε την παρακολούθηση του τηλεφώνου ενός ευρωβουλευτή, που τότε –τουλάχιστον εμφανώς– δεν φέρεται να είχε κάποια εμπλοκή και
Β) Ποιο ήταν το σκεπτικό και η αιτιολογία της εγκριτικής πράξης της εισαγγελέως.
Έτσι, από την ίδια την εισαγγελική εγκριτική πράξη, θα πληροφορηθούμε και το αν συνέτρεχαν λόγοι, όχι μόνον τυπικής, αλλά και ουσιαστικής νομιμότητας για την παρακολούθηση.
Μέχρι τότε, ό,τι και να πούμε, είναι απλώς φλυαρίες ανίδεων «ειδημόνων».
Δεν είναι όμως φλυαρία, μία αναγκαία επισήμανση: Στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Νίκου Ανδρουλάκη, αν διαπιστωθεί οποιαδήποτε προσβολή τους, θα προστρέξουμε όσοι τα υπερασπιστήκαμε σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Που πάει να πει πως αυτή την υπεράσπιση δεν θα την εμπιστευτούμε σε όσους υπέκλεπταν την ηλεκτρονική αλληλογραφία ανώτατου δικαστή και ακολούθως τη δημοσίευαν στην Αυγή, για να εκβιάσουν, με όρους υποκόσμου, την ψήφο του στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών.
Διότι υποκρισία και υπεράσπιση δικαιωμάτων, δεν πάνε μαζί…
