web only

Ο Στέλιος Ράμφος, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι η ιστορική ευκαιρία για την καθ’ ημάς Ανατολή χάθηκε με το «σχίσμα» τον 11ο αιώνα. Όταν δηλαδή οι Δυτικοί, επιλέγοντας «την τόλμη του γνωρίζειν», αποφάσισαν ότι το πνεύμα εκπορεύεται και εκ του υιού (filioque). Εφόσον λοιπόν ο υιός ήταν «θεάνθρωπος», αυτό σήμαινε ότι και οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται και όχι μόνον ο «πατέρας».

Ο σημαντικός Τζον Μπαρθ (1930-2024) δεν είναι πια μαζί μας. Ο παιγνιωδώς πολυμαθής συγγραφέας του οποίου τα σκοτεινά κωμικά και περίπλοκα μυθιστορήματα περιστρέφονταν γύρω από τη λογοτεχνία και ήταν αφορμή να ξεκινήσουν πολλές συζητήσεις για την τέχνη της αφήγησης ιστοριών πέθανε σε ηλικία 93 ετών. Ο συγγραφέας που και εμείς στην Ελλάδα γνωρίσαμε κυρίως μέσω του Βλακοχορτοφάγου (έτσι μετέφρασε ο Αλέξης Πανσέληνος το The Sot-weed Factor, το πιο δημοφιλές βιβλίο του) ήταν μέρος ενός κύματος συγγραφέων (William Gass, Stanley Elkins κ.ά.) που, τη δεκαετία του 1960, αμφισβήτησαν τα πρότυπα της γλώσσας και της πλοκής.

Mια ευχάριστη έκπληξη περίμενε σήμερα το πρωί τους διαπιστευμένους συντάκτες στον τομέα του συντονισμού του έργου της κυβέρνησης. Ο υπουργός κ. Χρήστος-Γεώργιος (Άκης) Σκέρτσος, ένας άνθρωπος που γνωρίζει τις μύχιες, και όχι μόνον, επιθυμίες του πρωθυπουργού, θεωρούμενος ως ο πλέον αμετακίνητος από την εποχή που απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη,  έκανε σημαντικές ανακοινώσεις. Συγκεκριμένα δήλωσε: «Αποφασίσαμε ότι τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνον για έργα πνοής μεγάλης διάρκειας και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Στο πνεύμα που διακρίνει τον πνευματικό χαρακτήρα της κυβέρνησής μας και του πρωθυπουργού προσωπικά, αποφασίσαμε να ενισχύσουμε την αγορά του βιβλίου, των περιοδικών που καταπιάνονται με την λογοτεχνία, και -αν περισσέψουν χρήματα, κάτι που είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί- και με άλλες πνευματικές δραστηριότητες, όπως υδροπονικές καλλιέργειες, εξυγίανση των ριάλιτι και μαθήματα ελληνικής στους παρουσιαστές της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, καθώς και στους εκπροσώπους του έθνους».

Μερικές άβολες σκέψεις που αφορούν και το δυστύχημα των Τεμπών

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ήμουν από τους πρώτους που ανέβηκαν στο ψηφιακό τρένο. Θυμάμαι, ωστόσο, την εποχή όπου θηριώδη modem έκαναν εκείνον τον διαστημικό ήχο  «πιινγκ, πιινγκ» μέχρι να συνδεθώ. Δεν δυσκολεύτηκα πολύ να ξεκινήσω, αλλά πάντα ταξίδευα δεύτερη θέση. Όμως, κάπου στην διαδρομή άρχισα να νιώθω πως το επόμενο τρένο θα το χάσω. Με καταλαβαίνετε: Για όσους έχουν μια ορισμένη ηλικία, το Διαδίκτυο σήμερα μπορεί να μοιάζει με λαβύρινθο -με ακατάληπτα  σύμβολα και μπερδεμένη ορολογία- αφήνοντας πολλούς 60χρονους να αισθάνονται σαν να έχουν πέσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η γλώσσα είναι τόσο εξώκοσμη όσο τα Klingon του Star Trek και τα κοινωνικά έθιμα τόσο απόκρυφα όσο τα αρχαία ιερογλυφικά.

Η ευρύτερη θεματολογία του Books' Journal επιτρέπει τη δημοσίευση της παρακάτω ανοικτής επιστολής. Τηρείται η επιθυμία ανωνυμίας του επιστολογράφου μας, εφόσον τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της σύνταξης του περιοδικού:

Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου. Υφασματέμπορα εκ Δράμας, σαραντατριάχρονε Μισέλ Φ.,  ουγγροεβραϊκής φύτρας, πλέον γελάω για σένα, τρώω για σένα, πίνω για σένα (ροζέ που σου άρεσε), παίζω χαρτιά για σένα (πόκα που σου άρεσε), χορεύω για σένα (βαλς που σου άρεσε), φοράω κουστούμια για σένα (κασμιρένια γκρι σουρί που σου άρεσαν με ροζ γαρίφαλο στην μπουτονιέρα),  ταξιδεύω για σένα (Βιέννη και Τεργέστη που σου άρεσαν), διαβάζω Φραντς Κάφκα, Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ και Πρίμο Λέβι για σένα, κοιμάμαι για σένα, ξαγρυπνώ για σένα, κλαίω για σένα, χύνω για σένα, φιλάω τα πράσινα μάτια της τριανταοκτάχρονης λατρεμένης σου Κλάρας, γονατίζω και φιλώ τα χέρια της μητέρας σου και γιαγιάς μου Ρίβκα, ενώ ο επτάχρονος γιος μου Μάρκος παίζει κρυφτό και κυνηγητό με τη δεκαεπτάχρονη Νταίζη σου, τον δεκαεξάχρονο Ίνο σου και τον ενδεκάχρονο Σιμαντόφ σου. Κάποια βράδια στον ύπνο μου ξυπνάω στον σκοτεινό βυθό του Δούναβη. Εκεί που κατέληξες οικογενειακώς με ομογάλακτους από τη Δράμα και την υπόλοιπη κεντρική Μακεδονία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άγρια. Αποδελτιωμένα. Αμετάκλητα. Τσεκάρω τις στάσεις από το περιφερόμενο λούνα παρκ του τρόμου.

Το άγαλμα του Γρηγορίου Ε', στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, στα Προπύλαια, εκτός του κομμένου χεριού του που κλείνει πια δύο χρόνια απέκτησε και έναν λεκέ από μπογιά - κάποιος τον μπουγέλωσε. Αλλά τίποτα απ' αυτά δεν έχει σημασία. Για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να κατατεθεί στη βάση του δάφνινο στεφάνι. Να μια θαυμάσια ινσταλέισιον.

Υποκρισία, Ιδεολογία, Παραισθήσεις και Φαντασιώσεις

Απρεπής, μικρόψυχη και θλιβερή ήταν η αντίδραση των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, δεξιών και αριστερών, απέναντι στη ρωσική πυραυλική επίθεση στις 6/3 στην Οδησσό, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη και τη συνάντησή του με τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Κατάπτυστες αι ειρωνικές επίσημες ρωσικές αντιδράσεις για τις οποίες και πάλι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τήρησαν σιωπή κάθε άλλο παρά αιδήμονα. «Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ένιωσε την ανάγκη να σχολιάσει το ένοπλο νταηλίκι σε βάρος του έλληνα πρωθυπουργού», έγραψε δηκτικά ο Μιχάλης Τσιτσίνης (Η Καθημερινή, Κυριακή, 10/3/2024). Η εύθικτη κατά τα άλλα εθνικιστική υπερηφάνεια υποκλίνεται ενώπιον της βίας του Πούτιν που απειλεί με παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό όλεθρο.