web ony

Η σιωπή (Silence). Έγχρωμη δραματική ταινία τοy Μάρτιν Σκοσρέζε αμερικανικής παραγωγής 2016, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε. Παίζουν: Άντριου Γκάρφιλντ, Ταντανόμπου Ασάνο, Άνταμ Ντράιβερ, Λίαμ Νίσον, Ισέι Ογκάτα. Διανομή: Spentzos. Διάρκεια: 161'

Ο Μάρτιν Σκορσέζε προσεγγίζει την έννοια της θυσίας στη θρησκεία και τα ηθικά μηνύματα του χριστιανισμού, στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και σε περιόδους έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αλλά και κρίσης αξιών. Η ταινία παρακολουθεί τις απέλπιδες προσπάθειες αιχμαλώτων μόνη καταφυγή των οποίων είναι η θρησκεία. Και έχει τόσα να πει στον σύγχρονο άνθρωπο, αρκεί να μην είναι προκατειλημμένος εναντίον της θρησκευτικότητας και της πίστης. Άλλωστε, όταν οι έννοιες αυτές δεν διαστρέφονται, είναι συστατικά μιας ελλίπουσας από όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής πνευματικότητας. To κείμενο που ακολουθεί έχει τη μορφή της συνέντευξης, αλλά στην ουσία είναι ο διάλογος ενός σκεπτόμενου χριστιανού με τον περίεργο και αμφισβητία εαυτό του. [TBJ]

Ακόμα και στα διαδικαστικά, η Δικαιοσύνη μεροληπτεί υπέρ της Προέδρου του Αρείου Πάγου!

Ξύπνησα από το σκούντημα του Σεργκέι. Λαγοκοιμόμουν μέσα στο τζιπ, γιατί ξεκινήσαμε αξημέρωτα, χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω. Μου το κρατούσαν για έκπληξη οι φίλοι μου. Το μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου λειτουργούσε σα μια μεγάλη κινηματογραφική οθόνη. Μέσα στο φθινοπωρινό λυκαυγές, στραφτάλισαν από μακριά οι κρεμμυδόσχημοι χρυσοί τρούλοι, θαρρείς και ήταν μια εικόνα βγαλμένη από το χρωστήρα του Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Τρίτη μέρα στη Ρωσία, ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης επισκέπτεται τον τάφο και το σπίτι του Μπορίς Παστερνάκ. Πρώτη φορά πηγαίνει Έλληνας εκεί, του λένε οι κυρίες που το φροντίζουν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τη δημιουργία ενός καλού και ποιοτικού σχολείου, χωρίς φραγμούς και διακρίσεις, το οποίο, περιορίζοντας την ανισότητα των ευκαιριών, ευνοεί την κοινωνική κινητικότητα και άρα αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Τα πρότυπα σχολεία πρέπει να καταργηθούν, επειδή στην καλύτερη περίπτωση εισάγουν μια παιδεία δύο ταχυτήτων και στη χειρότερη εδραιώνουν τον κοινωνικό δαρβινισμό. Εύηχα και γοητευτικά όλα αυτά. Το ζητούμενο φυσικά είναι πόσο αποτελεσματικό και δίκαιο είναι ένα τέτοιο σύστημα. Δεν χρειάζεται οξύνοια για να καταλάβουμε ότι η πλήρης εξάλειψη της ανισότητας των ευκαιριών συνεπάγεται θεόρατο κόστος και, συνεπώς, ότι η τέλεια κοινωνική κινητικότητα είναι μέγας μύθος. Κάποιος θα αντέτεινε ότι η ισότητα των ευκαιριών είναι απλώς το ιδεώδες προς το οποίο πρέπει να τείνουμε. Σωστό. Αρκεί να μην καλλιεργούνται αυταπάτες για τα όριά της.