web only

Όταν ήμαστε μικροί, η μαμά μας η καλή για μια περίοδο έπλενε τα ρούχα με ROL. Το απορρυπαντικό δεν το διάλεγε εκείνη, αλλά εμείς. Ο λόγος; Μαζί με το ROL σου χάριζαν και ένα βιβλίο της σειράς «Ήμουν κι εγώ εκεί». Εκεί, μαζί με τον δεκαπεντάχρονο Άλκη, έναν χρονοταξιδιώτη που χρησιμοποιούσε τη ραδιοχρονολόγηση, ζούσες μαζί με τους Μυκηναίους, τους Αζτέκους, τους Μινωίτες, τους αρχαίους Αιγύπτιους.

Τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 στην Τουρκία, όταν και αλλάζει η στάση του προέδρου Ερντογάν έναντι της Δύσης, η μόνιμη συζήτηση στον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα κινείται γύρω από ένα ερώτημα «θα έχουμε θερμό επεισόδιο;».

Είναι γνωστή η περιφρόνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, προς τις Ανεξάρτητες Αρχές. Άλλωστε, ένας που δηλώνει ότι επιδιώκει να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας» και γι’ αυτό θεωρεί τη Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο» επειδή δεν την ελέγχει, είναι φυσικό να θεωρεί και τις Ανεξάρτητες Αρχές «σκουπίδια», όπως χαρακτηριστικά τον εξέφρασε ο πιο κοντινός του στο ήθος του υπουργός του.  Πόσο μάλλον τους ανθρώπους που τις εκφράζουν.

Γι’ αυτό, «έξι στα έξι», κομπορρημονούσε μέσα στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, επιδεικνύοντας τον θρίαμβό του απέναντι στις Ανεξάρτητες Αρχές.

Τι είχε συμβεί; Ποιο ήταν το τυχερό παιχνίδι που κέρδισε «έξι στα έξι»;

Η κατάθεση πρότασης μομφής από τον Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή το φάκελο που παρέλαβε από τον Χρήστο Ράμμο για τις υποκλοπές, «κινδυνεύει» να εξελιχθεί σε αυτογκόλ. Ως γνωστόν, οι συζητήσεις στις προτάσεις μομφής ποτέ δεν περιορίζονται στις «αφορμές» για τις οποίες έχουν κατατεθεί αλλά εκτείνονται στο σύνολο της κυβερνητικής πορείας αλλά και εν γένει της επικαιρότητας και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Περίπου 200 αυστραλοί πολίτες ελληνικής καταγωγής, από τη Μελβούρνη, το Σίδνεϋ, την Αδελαΐδα, την Μπρισμπέιν και την Αθήνα, πολίτες από ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα της Αυστραλίας, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, συνταξιούχοι, δημοσιογράφοι, φοιτητές, στελέχη επιχειρήσεων και άλλοι, κοινοποίησαν σήμερα δήλωση υπέρ της συνταγματικής κατοχύρωσης ενός νέου συμβουλευτικού σώματος που θα ονομάζεται Φωνή και θα συμβουλεύει το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση της Αυστραλίας, για θέματα που αφορούν άμεσα τη ζωή των Πρώτων Εθνών (Αβορίγινες και Νησιώτες του Συμπλέγματος Στρέιτ) της χώρας.

Σε ανάρτησή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σχετικά με την εκδήλωση με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;» και υπότιτλο «Υποκλοπές, δικαιώματα και Κράτος Δικαίου», στην οποία συμμετέχει, ανέφερε πως δεν ρωτήθηκε για τον τίτλο. Όμως, έπειτα από αυτή τη χλιαρή αποστασιοποίησή του, έσπευσε να προσθέσει πάρα πολλά λόγια, μεταξύ των οποίων πως δεν τον ενοχλεί ο τίτλος αφού «το αξιακό και θεσμικό ζητούμενο της αντίδρασής μας του Ιουλίου του 2015 διατηρείται σε ισχύ και σήμερα».

Για μένα, δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό. Η απάντηση στο ερώτημα «Μένουμε Ευρώπη;» δόθηκε το καλοκαίρι του 2015 στις πλατείες από τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών που συγκεντρώθηκαν για να υπερασπιστούν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.

«Ο Βασιλεύς […] άρχει των ενόπλων δυνάμεων».

Άρθρο 32 εδ. α΄ του Συντάγματος του 1952 

Ώς το κίνημα του Μαρτίου 1935, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, βενιζελικοί και βασιλόφρονες,  είτε συνυπήρχαν στο σώμα των αξιωματικών είτε εναλλάσσονταν. Το κίνημα αυτό οδήγησε στην  πλήρη εκκαθάριση τους στρατεύματος από κάθε βενιζελικό  στοιχείο και την απόλυτη επικράτηση, από πάνω μέχρι κάτω,  των βασιλοφρόνων. Αυτοί οδήγησαν το στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας. Ήταν η πρώτη τους επιτυχία.

Ο θάνατος του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου Β’ δεν προκάλεσε ούτε πανηγυρισμούς, όπως θα ήλπιζαν οι ορκισμένοι εχθροί της μοναρχίας, αλλά ούτε ξύπνησε ένα νέο φιλοβασιλικό κύμα – έστω και υπό τη μορφή του κιτς.

Στον Γιώργο και την Καρολίνα

Για άλλους ήταν ο «Κωνσταντίνος, Βασιλεύς των Ελλήνων» και για άλλους ο «Κωνσταντίνος Γκλύγκσμπουργκ και γιος της Φρειδερίκης», για κάποιους «Ολυμπιονίκης Διάδοχος Κωνσταντίνος», που κάποτε έσκιζε με το ιστιοπλοϊκό του τα νερά, με πλήρωμα τους Εσκιτζόγλου και Ζαΐμη (Ρώμη 1960) και κοσμούσε κάποιους δρόμους των αθηναϊκών περιχώρων (στο Χαλάνδρι;) και για άλλους «κόκκινο πανί» στις δημοκρατικές ευαισθησίες τους: ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και ύστατος επίγονος ενός δόλιου και καταστροφικού Εθνικού Διχασμού, όπου κάποιοι είχαν το δίκιο της Ιστορίας εργολαβικά με το μέρος τους, ενώ κάποιοι άλλοι προσέβλεπαν μάταια πως, κάποτε, «Κωνσταντίνος την έχασε, Κωνσταντίνος θα την ξαναπάρει». Όμως, κανείς δεν έλυσε το μυστήριο του «εξαδάκτυλου»…