web only

Το βαρύ πυροβολικό της «σκληρής» διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης ήταν πάντα η απαίτηση, αυτονόητη εκ πρώτης όψεως, για ένα σοβαρό νέο «κούρεμα» του χρέους.  Ας δούμε (ας θυμηθούμε μάλλον) τι πράγματι ισχύει σχετικά μ’ αυτό ή μάλλον τι έχουμε υπογράψει ως χώρα.

 Πριν είναι πολύ αργά είναι φρόνιμο η κοινωνία να αντιδράσει στη προδιαγεγραμμένη καταστρεπτική πορεία, να δείξει εγρήγορση, να απαιτήσει πληροφόρηση και συμμετοχή, θεσμικές μεταρρυθμίσεις, διοικητική αναδιάρθρωση, να αποκτήσει άλλο όραμα για το μέλλον, πρόταγμα κοινωνικό, πολιτικό, δημοκρατικό - όχι κομματικό, πελατειακό, λαϊκίστικο, εθνικιστικό και κρατικοδίαιτων κομματικών και συνδικαλιστικών αργόσχολων. Να μην αναθέτει πια σε επίδοξους σωτήρες και μαθητευόμενους μάγους το μέλλον της, διότι αποδείχθηκαν και θα αποδειχθούν όλοι ανίκανοι ή απατεώνες. 

Τι είναι και τι έχει καταφέρει τοι καθεστώς της Βενεζουέλας που τόσο θαυμάζουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. 

Εντέλει, αν δεν το παραδεχτούμε, όχι μόνο κάθαρση και θεραπεία δεν θα υπάρξει αλλά ούτε καν ορθή διάγνωση της ασθένειας: η ενοχλητική αλήθεια, που όλοι αρνούμαστε να παραδεχτούμε, είναι πως ναι, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

ΝΑΙ στην Ευρώπη και το Ευρώ, λένε οι συγγραφείς που υπογράφουν τη μικρή αυτή διακήρυξη. 

Η θέση μας στην Ευρώπη διακυβεύεται με το όχι, αυτό όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν. Σήμερα, όσο ποτέ είναι επίκαιροι οι λόγοι που μας οδήγησαν τότε, στα τέλη της ταραγμένης δεκαετίας του 1950, στην Ενωμένη Ευρώπη. Δημοκρατία, Ασφάλεια, Ανάπτυξη, αυτό το τρίπτυχο μας οδήγησε στην Ευρώπη και αυτό πρέπει να μας κρατήσει, αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα του δημοψηφίσματος και σε αυτό το διακύβευμα δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε θετικά, με προοπτική, με όραμα, με το ΝΑΙ της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Δημοκρατίας.

Όσο κι αν φαντασιωνόμαστε κάτι καλύτερο, το δίλημμά μας αφορά τη σημερινή πραγματικότητα της ΕΕ και τίποτε άλλο.

Το όχι συνιστά κήρυξη πολέμου προς την υπόλοιπη Ευρώπη, το όχι δηλώνει σαφώς ότι ο Χώρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν μας είναι οικείος αλλά άξενος και εχθρικός.  Ακόμα κι αν ο πόλεμος αυτός δεν συνεπάγεται χρήση πολεμικών μέσων και παραμένει συμβολικός, δεν παύει ως τέτοιος  να συνιστά πράξη πολιτικής παραφροσύνης που άλλα κράτη μπορεί να επιχείρησαν στην Ευρώπη τους περασμένους αιώνες, η Ελλάδα όμως ποτέ. Το όχι επομένως όχι μόνο δεν είναι αντάξιο των παραδόσεών μας, αλλά, κρατώντας το γράμμα, προδίδει το πνεύμα τους.

Πόση διαπραγματευτική ισχύ έχει μια πλευρά, που λέει, χωρίς να ρωτήσει την άλλη, ότι θα κάνει συμφωνία σε 48 ώρες και που, όπως είπαμε, είναι στη μέγγενη της παντελούς έλλειψης ρευστότητας; Πόσο διαπραγματευτικά ανίκανος θα ήταν κάποιος που θα υποχωρούσε  έστω λίγο σε κάποιον που γνωρίζει (1) ότι καίγεται για συμφωνία αλλιώς καταρρέει και (2) έρχεται με ένα εχθρικό αποτέλεσμα στο τσεπάκι;

Η συγγραφέας του παρακάτω κειμένου έχει εργαστεί για την ανανεωτική και ευρωπαϊκή Αριστερά πολλά χρόνια, οπότε δικαιούται την  οξύτητα... [ΤBJ]