Στέργιος Μήτας

Η Λαϊνά καλλιέργησε ως γνωστόν επίμονα και εξίσου τη θεατρική γραφή πλάι και μαζί με την ποίηση. Εύλογα, η ποιητική της φωνή προβάλλει σε φυσική σχεδόν συγγένεια με τη σκηνική τέχνη, τα γνωρίσματα ή τους τρόπους του θεάτρου, τα μοτίβα και τις εμμονές του: η εξομολογητική διάθεση λόγου χάρη, η σωματικότητα, η έντεχνη χρήση της σιωπής ή των παύσεων κ.ά.· αλλά κυρίως αυτό, προγραμματικό θα μπορούσαμε να πούμε: η αίσθηση (και η αυτοαντίληψη) της τέχνης όχι ως μάχη με το εφήμερο και το φθαρτό, μα ως αγκάλιασμά τους.

Ρώμος Φιλύρας, Ποιήματα: Άπαντα τα ευρεθέντα, Α’ - Β’ τόμος, επιμέλεια: Χαράλαμπος Λ. Καράογλου - Αμαλία Ξυνογαλά, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2013 (α’ τόμος 544 σελ., β’ τόμος 464 σελ.)

Η αξία του Φιλύρα δεν είναι απλώς ιστορική (χάριν ανασύνθεσης της μεσοπολεμικής μας γραμματείας) ή προδρομική (για μια σειρά κατοπινές γραφές, λιγότερο ή περισσότερο ομότροπες, βλ. π.χ. του Σκαρίμπα ή του Γονατά). Αλλά, θα τολμούσαμε να πούμε, σχετικά πρωθύστερη. Ο Φιλύρας είναι μεταλυρικός, και με τις δύο έννοιες του μετά:θέτει το ερώτημα τόσο για τους όρους, τις συνθήκες δυνατότητας, όσο και για την τύχη, τις προοπτικές της λυρικής μορφής.