Η Όλγα Κατσιαρδή-Hering, με πλούσιο συγγραφικό και ερευνητικό έργο, ποικίλη δράση της στην επιστημονική κοινότητα και την πολύπλευρη και τόσο γόνιμη διδασκαλία της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το 1976 συνεισέφερε όσο λίγες/οι στην ανανέωση της ελληνικής ιστοριογραφίας. Η συμβολή της, η οποία πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο της δυναμικής ανάπτυξης των ιστορικών και ευρύτερα των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, καταρχάς συνέβαλε στην αναθεώρηση βαθιά καθιερωμένων, αλλά συχνά και εξαιρετικά περιοριστικών, απόψεων για την ελληνική διασπορά, που αποτέλεσε το αντικείμενο της πρώτης της μονογραφίας.^[1]

^[1]