Παναγιώτα Παπαθανασίου

Είμαι στη μέση. Ο Νίκος φουσκώνει σαν κίτρινο αερόστατο. Μαγκώνω τα δυο μου χέρια στα πλευρά της ξεχειλωμένης μπλούζας του.  Μαρσάρει. Το μηχανάκι σπινιάρει στο χωματόδρομο. Ο Βασίλης πίσω μου ουρλιάζει. Η ανάσα του καίει το αυτί μου αλλά η φωνή του χάνεται στον θόρυβο και τον αέρα.  Απλώνει τα χέρια και τα πόδια. Τραμπαλίζεται. Τα μάτια μου τσούζουν. Τα ξερά, σκονισμένα χωράφια τραντάζονται, τρέχουν και χάνονται.  λουφάζω πίσω από την πλάτη του νίκου.