Δυο παραδείγματα:
α) «Πλήρης εξομοίωση όσων εργάζονται με μπλοκάκι με τους εργαζομένους αορίστου χρόνου» (σε ό,τι αφορά άδειες, επιδόματα κ.λπ.)
Αναρωτιέμαι: αφού θα είναι πλήρης η εξομοίωση, προς τι η διατήρηση της εργασίας με μπλοκάκι; Ποια θα είναι η διαφορά ανάμεσα στ@ν εργαζόμεν@ με μπλοκάκι και τ@ν εργαζόμεν@ με σύμβαση ορισμένου χρόνου;
Δεν θα ήταν καλύτερο να τεθούν αυστηρές προδιαγραφές και χρονικοί περιορισμοί στην εργασία με μπλοκάκι, να απαγορευτεί π.χ. η συνεχής απασχόληση πάνω από δυο φορές στον ίδιο εργοδότη και πάνω από ένα χρόνο;
β) «Σύγκλητος και φοιτητικοί σύλλογοι θα θεσμοθετούν κυρώσεις για όσους προξενούν φθορές στα πανεπιστήμια».
Τι σημαίνει αυτό; Ετεροδικία για φοιτητ@ς και πανεπιστημιακούς; Εκχώρηση νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας στα πανεπιστήμια; Δημιουργία χώρων εκτός του γενικού δίκαιου; Πανεπιστημιακή αυτοδικία; Και βάσει ποιου καταστατικού χάρτη θα ασκούν τα πανεπιστήμια αυτές τις εξουσίες; Θα ισχύουν τα από το σύνταγμα εγγυημένα ανθρώπινα δικαιώματα και οι κανόνες της δικονομίας; Θα αποκτήσουν τα πανεπιστήμια, όπως στον μεσαίωνα, δικά τους κρατητήρια; Θα δημιουργηθούν πολιτοφυλακές αποτελούμενες από φοιτητ@ς και πανεπιστημιακούς; Θα γίνει το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα πραγματικότητα με πυγμή;
Αυτά τα δυο παραδείγματα δείχνουν ήδη μια παντελή άγνοια της λειτουργίας ενός σύγχρονου, συνταγματικά θεμελιωμένου και ανθρωπιστικά προσανατολισμένου κράτους, το οποίο εγγυάται πρώτα απ’ όλα την προστασία της αξίας του ανθρώπου και την ισονομία, και αποδέχεται την αρχή ότι κάθε εξουσία εκπορεύεται από το σύνολο των πολιτών και ασκείται μόνο από τα συνταγματικά θεσμοθετημένα όργανα.
Θα περίμενα από έναν άνθρωπο που υποτίθεται ότι διετέλεσε βοηθός ενός δημοκρατικού πολιτικού, ο οποίος εκπροσωπεί και μάχεται για την ιδέα του συνταγματικού ανθρωπιστικού και δημοκρατικού κράτους, να γνωρίζει τουλάχιστον τα βασικά και να στοχάζεται τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών του.
