Η Μαρία Λαϊνά είναι μια από τις αγαπημένες μου ελληνίδες ποιήτριες. Δεν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω ποτέ. Απεβίωσε την ημέρα που έκλεινα τα σαράντα μου. Το έργο της και η ύπαρξή της –όπως την έφτιαξα στο μυαλό μου– με τρομάζουν. Με την ευκαιρία αυτού του αφιερώματος, αποφάσισα να βρω έναν τρόπο απ’ αυτούς που η ίδια προτείνει που να με βοηθά να μην τη φοβάμαι.

«Στροφή του κεφαλιού». Ένας μόνος του στέκει και γύρω του χαλασμός. Παίρνει απόσταση, διαχωρίζει τη θέση του από το φτηνό ανφάς της ανθρωπότητας, από μακριά συγκεντρώνεται στην ελάχιστη λεπτομέρεια του σύμπαντος, σε αυτή την κοινή ύλη μεταξύ εγκληματία, ήρωα πολέμου, μωρού και αγίου.