web only

Θυμάμαι τη μελαγχολική εξομολόγηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος είχε πει με δραματικό τόνο ότι «στέγνωσε την ψυχή του» στην προσπάθειά του να είναι θεσμικός. Είχε δίκιο. Οι θεσμοί είναι πάντα «στεγνοί» γι’ αυτόν που θέλει  να τους υπηρετεί.

Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Ως νομικός, γνώριζα πως είναι συνταγματικά μετέωρο, καταλάβαινα ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις – που η πρόληψη ή η θεραπεία τους θα απαιτούσε ισχυρές δόσεις αυθαιρεσίας και αυταρχισμού. Είχα δηλαδή σχηματίσει την πεποίθηση πως μόνο κακά μπορεί να σωρεύσει στον τόπο. Όμως εγώ στήριζα την κυβέρνηση, με στήριζε και αυτή. Επειδή, ως δημόσιο πρόσωπο, ήμουν αρκούντως αναγνωρίσιμος, το να εκφράσω τη θέση μου αυτή δημόσια θα είχε αντίκτυπο αρνητικό για την κυβέρνηση και το κόμμα.

Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με μια χθεσινή αθλιότητα που ένιωσα να με θίγει και να με θλίβει ταυτόχρονα

«Το παρασκήνιο της εκτροπής» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής Αυγής. «Κουκιά τρώνε κουκιά μολογάνε» θα μου πείτε – και θα έχετε δίκιο.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο τίτλος αλλά αυτά που αναφέρονται από κάτω για να τον υποστηρίξουν στα οποία περιλαμβάνεται, όπως γράφουν, «ένα πάντα επίκαιρο άρθρο του αείμνηστου Σταύρου Τσακυράκη»!

Πράγματι, η... καρτερική Αυγή δημοσιεύει –και μάλιστα στη δεύτερη σελίδα της– αποσπάσματα από ένα πολυσέλιδο άρθρο του (αγαπημένου) Σταύρου Τσακυράκη στο 41ο τεύχος του Νομικού Βήματος το 1993.

Αν ζούσαμε στον καλύτερο των κόσμων, το φέρετρο του Κωνσταντίνου του Β’, Βασιλιά των Ελλήνων, θα πήγαινε στην τελευταία του κατοικία στο Λαϊκό Βασιλικό Νεκροταφείο του πρότυπου κολχόζ Τατόι, στους ώμους του συντρόφου Δημήτρη Κουτσούμπα και των υπόλοιπων μελών της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., ενώ η μπάντα και η χορωδία του Ε.Ε.Σ. (Ελληνικού Ερυθρού Στρατού) θα παιάνιζε και θα τραγουδούσε το γνωστό εμβατήριο:

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Ν’ ανεβαίνει στο παλάτι,

Να πουλάει Ριζοσπάστη,

Και να κάνει ό,τι θέλει η εργατιά!

Αλλά δεν ζούμε στον καλύτερο των κόσμων…

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου

Διάβασα γελώντας δυνατά -και θα μου το επιτρέψεις αυτό- τη βράβευση του επικεφαλής της Ανακριτικής Επιτροπής της Ρωσίας Αλεξάντρ Μπαστρίκιν ως «Νομικού της χρονιάς».

Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, τη ρωσική παροιμία «Το τσίρκο έφυγε, μα οι κλόουν έμειναν».

Τελικά, ο Λιονέλ Μέσι με τις επιδόσεις και τη δεξιοτεχνία του πήρε τη θέση του δίπλα σε Πελέ και Μαραντόνα, καταφέρνοντας να μη συναντηθεί με τη μοναξιά του Κρόιφ. Αναδημοσίευση του κειμένου που έγραψε ο Γιώργος Ζώταλης, στα μέσα του φετινού Μουντιάλ, για τον ποδοσφαιριστή που διακρίθηκε. {TBJ]

Ο ωφελιμισμός είναι η ηθική φιλοσοφική θεωρία που πρεσβεύει ότι μια πράξη ή ένας κανόνας είναι κάτι ηθικά επιτρεπτό εάν συνεισφέρει στην αθροιστική μεγιστοποίηση της ανθρώπινης ευτυχίας ή ευδαιμονίας (σλόγκαν: η μέγιστη δυνατή ευτυχία του μέγιστου δυνατού αριθμού ανθρώπων – όμως προσοχή: ο ωφελιμισμός δεν αποσκοπεί σε αυτό που ονομάζουμε κοινό καλό αλλά στο άθροισμα των ατομικών καλών).

Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ ήταν μια σπουδαία περίπτωση παρεμβατικού εργάτη του λόγου. Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής – και στην πορεία όλα τα παρεπόμενα, στοχαστής και κριτικός. Πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 2022, σε ηλικία 93 χρόνων. Ποιος ήταν;

Ο Ντόκτορ Οζ είναι άγνωστος έξω από τις ΗΠΑ αλλά αυτό ίσως αλλάξει σύντομα. Ο χαρισματικός σελέμπριτι καρδιοχειρουργός του Κολούμπια, με σπουδές σε Πεν και Χάρβαρντ, είναι υποψήφιος γερουσιαστής. Μετά από δύσκολη εσωκομματική αναμέτρηση για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα στην Πενσυλβάνια τον Μάιο, όπου νίκησε με ελάχιστη διαφορά (0,1%) έναν άχρωμο συμβατικό wallstreeter και μια τραμποποπουλίστρια την οποία δεν υποστήριξε ούτε ο Τραμπ, τώρα είναι έτοιμος για το final countdown.

Ύμνος στους λιποτάκτες που με την επιλογή τους να αποφύγουν τον πόλεμο αποφεύγουν να γίνουν καύσιμο στη δολοφονική μηχανή του καθεστώτος Πούτιν