Τετάρτη, 30 Σεπτεμβρίου 2015

Σήμερα το Ημερολόγιο Γεφύρας κλείνει μισό χρόνο εδώ στο TBJ —πιάσαμε κουπί την 1η Απριλίου—, κι αν είναι κάτι που μου φαίνεται άξιο επισήμανσης δεν είναι το γεγονός ότι άλλαξε μορφή, με το να γίνει πιο «πολιτικό», ας πούμε, και πιο άμεσο, και να μην ασχολείται με όλα αυτά που ασχολούνταν όταν ξεκίνησε, κάνοντας δηλαδή μια προσωπική ανασκόπηση της ημέρας είτε απασχολούμενο με ποικίλα γεγονότα και εκφάνσεις του βίου, αλλά το γεγονός καθαυτό ότι χρειάστηκε να αλλάξει, μολονότι ήξερα πολύ καλά τι μας περίμενε — ή καλύτερα: μολονότι φοβόμουν για όλα όσα μάς περίμεναν. Εν τοιαύτη περιπτώσει λοιπόν, γιατί ξεκινήσαμε αλλιώς, αντί εξαρχής να αρχίσουμε να φωνάζουμε; Αυτό είναι το σωστό ερώτημα. Νομίζω, για δύο λόγους. Ο ένας είναι προφανής και έχει να κάνει με αυτό που συχνά σημειώνω και εδώ και αλλού: ότι κανείς θέλει να πιάνεται από νήματα αισιοδοξίας, από μικρές φωτεινές χειρολαβές για να μην πέσει. Συχνά, τις δημιουργεί ο ίδιος. Συχνότερα, ακόμη κι εμείς οι χειρότεροι εκλογικεύουμε με ηδονή, αρνούμενοι, όχι να δούμε, αλλά να αποδεχτούμε τις μεγάλες φρικτές αλήθειες. Κάνουμε κάπως σαν τους φυλακισμένους που λένε ανέκδοτα: όταν τα λένε, γελούν όπως εμείς οι απέξω, δεν γελούν «φυλακισμένα». Ο άλλος λόγος είναι γιατί, ακριβώς, μούδιασα κι εγώ όπως όλοι από την επαλήθευση των φόβων μου, που ήρθαν με την κατάληξη της ψευδούς διαπραγμάτευσης, που ήταν η επιλεγμένη από τους Τσίπρα και Σ^ία οδός προς τη δραχμή, όπως οι ίδιοι έχουν πει και ξαναπεί (λες και δεν το ξέραμε). Η απεγνωσμένη απόφαση της κυβέρνησης να εφαρμόσει capital controls (το αντίθετο θα έφερνε τα τανκς, μη γελιόμαστε) μας τσάκισε όλους, τόσο καθαρά οικονομικά (και δεν μιλώ για την τσέπη μας εδώ, μιλώ για την οικονομία, την ανεργία, την ύφεση, και για το θολό φάντασμα της ανάπτυξης) όσο και ψυχολογικά: ουσιαστικά, μας φώναξε μες στα μούτρα ότι έπρεπε να πάψουμε ακόμη και να κάνουμε πλάκα με τα χάλια της χώρας. Κατά τον ίδιο τρόπο που όλοι όσοι έχουμε μισό δράμι μυαλό στο κεφάλι μας δεν κάνουμε ποτέ πλάκα και αστειάκια με τη συμμορία του Μιχαλολιάκου. Γι’ αυτό άλλαξε το Ημερολόγιο Γεφύρας, κι όχι για άλλο λόγο: πέταξε τη μεταμφίεσή του. Και γι’ αυτό σκοπεύει να την ξαναφορέσει: γιατί αλλιώς θα πνιγεί, πρώτον, και γιατί είναι απελπιστικά, απελπιστικά αδύναμο και μόνο, δεύτερον. Φίλε αναγνώστη, εδώ είμαστε μοναχά οι δυο μας — δεν μας κάνει παρέα, και δεν μας συνερίζεται, άλλος κανείς. Παραδώσου κι εσύ, δεν αξίζει.