blog

Στην Πηνελόπη Δέλτα είναι αφιερωμένο το νέο τεύχος, 50, του Books' Journal, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα. Η Ιωάννα Πετροπούλου και ο Αλέξανδρος Ζάννας προσεγγίζουν τη συγγραφέα μέσα από τις Ρωμιοπούλες, το βιβλίο της που απευθύνεται σε ενήλικες.

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, εγκαινιάζει έκθεση με τίτλο «Σκοτεινή επταετία, 1967-1974: η δικτατορία των συνταγματαρχών» στον Εκθεσιακό Χώρο του Ιδρύματος (Λεωφόρος Αμαλίας 14), την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 19:00.

Πριν από 54 χρόνια, 15 προς 16 Οκτωβρίου του 1960, ξεκίνησε το τελευταίο δρομολόγιό του το τραμ στην Αθήνα (που ξανάνοιξε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2004). Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια πιο εκτεταμένη μορφή ενός κειμένου που είχα δημοσιεύσει στις Επτά Ημέρες της Καθημερινής το 2005, σε ένα ειδικό αφιέρωμα για το τραμ.

Στον συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά του νέου βιβλίου του Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του, αφιερώνεται το εξώφυλλο του νέου τεύχους (49, Νοέμβριος 2014) του περιοδικού των βιβλίων, The Books' Journal, που ήδη κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα δικαιώματα του Ανθρώπου, μετά τις οριστικές δικαστικές αποφάσεις για την υπόθεση Μανωλάδας, που "ρίχνουν στα μαλακά" τους κατηγορούμενους για εκμετάλλευση της εργασίας οικονομικών μεταναστών και για χρήση βίας και των όπλων εναντίον όσων διαμαρτυρήθηκαν εξεδωσε, στις 31/10/2014, την ακόλουθη ανακοίνωση. 

Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι στις 23 Οκτωβρίου 1925, το books' journal δημοσιεύει ένα δυσεύρετο κείμενό του: την ομιλία του στη δημόσια συζήτηση του Κέντρου Πολιτικής Ερεύνης κι Επιμορφώσεως (από το περιοδικό Προσανατολισμοί 73/1984).

Ι

Οἱ μέρες μου ὅλες λάθος μετρημένες
σὲ τσακισμένα δάχτυλα καὶ καταφαγωμένα
καθὼς χυμοῦσε πάντα πάνω μου τὸ λυσσασμένο τίποτε τῆς ζωῆς

Δὲν ἔχω χρόνο πιὰ
μὲ ἐγκαταλείπουν
οἱ πράξεις καὶ τὰ λόγια 
Ὅλα ἔχουν τώρα τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
τὰ χέρια τῶν ἀγαπημένων μας ψάχνοντας γιὰ ἄλλες χειροπέδες
κι ἡ ἄμπωτη ἀπ' τὰ σπασμένα κρύσταλλα τοῦ ἔρωτα
κι ὁ δήμιος ποὺ τελειώνει τὴ δουλειά του καὶ κάνει τὸ σταυρό του 
καὶ γυρνάει κι αὐτὸς στὸ σπιτικό του
ὅλα ἔχουν τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μίας γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«... τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις...»
ποιὸ βράδυ, θεέ μου, τί νὰ μὴν ἀργήσω 
μέσα σ' αὐτὸ τὸ ἀβυσσαλέο παθητικὸ τοῦ χρόνου

Πῶς τὸν καιρὸν ἐν ἀτοπήμασιν ἐβιότευσα ρεμβόμενος... 
Μαρτύρια πάνω στὰ μαρτύρια 
καὶ κρίματα πάνω στὰ κρίματα
χρεωκόπος τοῦ καιροῦ ἀσύγγνωστος
καὶ φτάνει τώρα ξαφνικὰ τὸ μήνυμα ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει...
Νὰ τὸν προφτάσω πρέπει, ἀνάγκη πᾶσα 
τώρα, σ' αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου κι ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει
νὰ τὸν προφτάσω κι ἂς μὴ τὸν προφταίνω πιὰ
νὰ ξεκινήσω ἀμέσως... ἀπὸ ποῦ γιὰ ποῦ
σὲ μία κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
-ἔτσι τὰ βρίσκει ὅταν ἔρχεται τὸ μήνυμα
ἔτσι ὅπως πρὶν ἀπὸ μετοίκηση μὲς σ' ἔξαλλα δωμάτια
σκόρπια χρειώδη καὶ ἄχρηστα εὐτελῆ καὶ τιμαλφῆ ἐνθύμια καὶ φυλαχτὰ
φτωχὲς παρηγοριὲς τῆς καθημερινῆς ἁφῆς καὶ τῆς χαμοζωῆς μας
ἀπελπισία τοῦ τί νὰ πάρεις τί ν' ἀφήσεις
ἀπελπισία του νὰ σὲ νοιάζει ἀκόμη τί νὰ πάρεις τί ν' ἀφήσεις...-
σὲ μιὰ κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
σ' αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου
κι εἶμαι στὸ πουθενὰ
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μιᾶς γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«... τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις...»

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «ἐκ περάτων», ἔκδ. ὕψιλον/βιβλία. Ἀθῆναι χ.χ.