Οι [συνομήλικοι συγγραφείς] Μένης Κουμανταρέας, Γιώργος Ιωάννου και Χριστόφορος Μηλιώνης αντίκρισαν την εποχή τους με ένα βλέμμα μελαγχολικά πικρό· ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (γ. 1930) όχι. Στα 88 διηγήματά του γραμμένα στο μακρύ διάστημα μιας εξηνταετίας (Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη 1973, Θερμά θαλάσσια λουτρά 1980, Ο γενικός αρχειοθέτης 1989, Ροζαμούνδη 1995, Τόποι τέσσερις συν τρεις 2001, Ο οβολός 2004, Ο θησαυρός των αηδονιών 2009, Αποκοπή πλατάνου 2010 και Μπάνιο με τον Γιάννη 2019), ο συγγραφέας συνέθεσε ένα σύμπαν λιτής δομικής διευθέτησης, απλών καθαρών γραμμών, ανεξάντλητης δροσιάς και λεπταίσθητου χιούμορ. Οι περισσότερες θεματικές του ανήκουν άλλωστε στον ιδιωτικό, και όχι στον δημόσιο χώρο. Στο κέντρο κάθε κειμένου βρίσκεται πάντοτε το αφηγηματικό εγώ, μια διακριτική παρουσία που με πνευματώδη οξυδέρκεια και παγίως αγαθή προαίρεση παρατηρεί, σχολιάζει και ανακαλεί, δημιουργώντας το μείγμα παλαιικής λεπτότητας και σύγχρονης λιτότητας, που χαρακτηρίζει σταθερά τον μοντέρνο Η.Χ.Π.