Στήλες

Οι άνθρωποι της Δύσης, στην πλειονότητά τους, έχουν μια απατηλή και εν πολλοίς στρεβλή εικόνα για τη Ρωσία. Είτε τη γνωρίζουν μέσα από τα έργα των μεγάλων κλασικών συγγραφέων της, όπως ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, ο Λ. Τολστόι ή ο Α. Τσέχοφ, είτε από την επαφή που έχουν με την πόλη της Μόσχας και ιδίως με το ιστορικό κέντρο της. Αλλά η Ρωσία είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, βαθύτερο και πολυπλοκότερο από μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα στο κέντρο της Μόσχας, παρά τη μεγάλη ιστορική και πολιτισμική σημασία που έχουν ως μνημεία αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας, μουσείων, ιστορίας, φιλοσοφίας και τεχνών.

Στην αρχή του δρόμου του παλιού Αρμπάτ, ο οποίος τώρα πια είναι ο τουριστικός δρόμος της Μόσχας με εκατοντάδες πλανόδιους μικροπωλητές και καλλιτέχνες του δρόμου, έκανε πολύ κρύο. Χιόνιζε κι ένας παγωμένος αέρας ερχόταν από την πλευρά του ποταμού Μόσχοβα και του Κρεμλίνου.

Η Σίμπα, η τρίχρονη περσική γάτα, με κοίταξε απορημένη, βλέποντας να φοράω το βαρύ πανωφόρι μου και το σκούφο, προκειμένου να εγκαταλείψω τη ζεστασιά του σπιτιού και να βγω στο δρόμο.

Το μόνο που απομένει είναι η αποδοχή και η προσπάθεια κατανόησης αυτής της παράξενης, στα όρια της μεταφυσικής, ρωσικής ιδιοπροσωπίας. Η προσπάθεια αξίζει γιατί υπόσχεται ένα μεγάλο ταξίδι σε μια πλούσια πνευματική ενδοχώρα, με ενδιαφέρουσες συναντήσεις, γοητευτικές συζητήσεις, θυελλώδεις αντιπαραθέσεις και κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κρυστάλλινης βότκας.

Τρίτη μέρα στη Ρωσία, ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης επισκέπτεται τον τάφο και το σπίτι του Μπορίς Παστερνάκ. Πρώτη φορά πηγαίνει Έλληνας εκεί, του λένε οι κυρίες που το φροντίζουν...

Οδοιπορικό στα περίχωρα της Μόσχας, μέχρι το σπίτι του συγγραφέα Μιχαήλ Πρίσβιν - που κατάφεραν να το σώσουν οι απόγονοί του, αν και είναι σε ειδυλλιακό σημείο και, συνεπώς, περιζήτητο από την τάξη των νεόπλουτων της νέας εποχής.

Από σήμερα και για μερικές μέρες, καθημερινά, ο συνεργάτης μας Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, που επισκέπτεται τη Ρωσία, θα δημοσιεύει ένα καθημερινό χρονικό της επίσκεψής του. Ο Δ.Β. Τριανταφυλλίδης εστιάζει στην ταυτότητα της αχανούς χώρας αλλά και στην ανάγκη συζήτησης αυτής της ταυτότητας με τις κατακτήσεις του μοντέρνου πνεύματος. [ΤΒJ]

Μπορεί να γίνει, τελικά, η  Ελλάδα μια σύγχρονη, κανονική ευρωπαϊκή χώρα; Η λογική, το μυαλό μου, υπαγορεύουν ως απάντηση ένα: «δεν ξέρω». Η καρδιά μου, το συναίσθημα, μου λένε ότι θα αντιστραφεί, πρέπει να αντιστραφεί. Και γι’ αυτό ο ρόλος των ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι καθοριστικός αυτή την περίοδο...