Η Λούλα Αναγνωστάκη υπήρξε η πιο ιδιότυπη και η πιο ξεχωριστή φωνή του ελληνικού θεάτρου, τις τελευταίες δεκαετίες. Τη διαδρομή της σφράγισε η συνεργασία της με τον Κάρολο Κουν. Τη ζωή της, εξ άλλου, σφράγισε, στη νεότητα, η σχέση με τον αδελφό της, ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, λόγω των διώξεών του τα νεναικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, και η σχέση με τον συγγραφέα Γιώργο Χειμωνά, με τον οποίο συνήψε τον δεύτερο γάμο της και όπως ομολογούσε η σχέση τους της σφράγισε τη ζωή.
Κομψή, αφοριστική χωρίς να επιδεικνύεται, αντίπαλος των ιδεολογικών βεβαιοτήτων, διεισδυτική, με φοβερό χιούμορ και σαρκασμό, έζησε όλη τη ζωή της σαν ηρωίδα των έργων της: δεκδικώντας το απόλυτο σε έναν κόσμο απολύτως πεπεράσμένο, γεμάτο εμπόδια, έναν κόσμο που απειλεί με μοναξιά και ασφυξία και αβεβαιότητα κάθε δημιουργικό αίσθημα.
HΛούλα (Αγγελικη-Θεανώ) Αναγνωστάκη (Θεσσαλονίκη 1928 - Αθήνα 8 Οκτωβρίου 2017) σπούδασε Νομικά. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ("Η διανυκτέρευση", "Η πόλη", "Η παρέλαση"), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της "Η συναναστροφή", σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: "Αντόνιο ή το Μήνυμα" (1972), "Η νίκη" (1978), "Η κασέτα" (1982), "Ο ήχος του όπλου" (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο "Διαμάντια και μπλουζ", σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε Το "Ταξίδι μακριά" από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο "Ο ουρανός κατακόκκινος" από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο "Σ' εσάς που με ακούτε" από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ). Δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής, η Λούλα Αναγνωστάκη αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Πραγματεύτηκε τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, πραγματεύεται τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου. Βαδίζει το δικό της δημιουργικό, μοναχικό δρόμο, επενδύοντας ιδιαιτέρως στη μουσική διάσταση του λόγου της, που ενισχύει τη δραματικότητα και την εμβέλειά του.
Μικρότερη αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, ήταν παντρεμένη αρχικά με τον ηθοποιό και κριτικό Μηνά Χρηστίδη και κατόπιν με τον συγγραφέα Γιώργο Χειμωνά. Ήταν μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά.
Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη, 11 Οκτωβρίου, στις 4 μ.μ., από το Πρώτο Νεκροταφείο.
Με στοιχεία από το βιογραφικό της Εταιρείας Συγγραφέων
Βιβλία:
Η διανυκτέρευση. Η πόλη. Η παρέλαση,Κέδρος 1999, ISBN 978-960-04-1662-6
Σ' εσάς που με ακούτε, εκδ. Η Νέα Σκηνή 2003
Η νίκη. Ο ουρανός κατακόκκινος. Σ' εσάς που με ακούτε, Κέδρος 2007, ISBN 978-960-04-2553-6
Ο ήχος του όπλου, Κέδρος 2007, ISBN 978-960-04-3653-2
Η κασέτα, Κέδρος 2008, ISBN 978-960-04-3859-8
Διαμάντια και μπλουζ. Το ταξίδι μακριά, Κέδρος 2008, ISBN 978-960-04-3697-6
«Ο Γιώργος ως Άμλετ», στον συλλογικό τόμοΤα κείμενα των Φιλίππων2009-2014,Κάπα Εκδοτική 2015 (Το ανέβασε ο Θοδωρής Γκόνης με τη Ρένη Πιττακή).
