web only

Το ευρώ είναι η φυσική κατάληξη της βασικής απόφασης που λάβαμε ήδη το 1821, ένα τουρλουμπούκι επαναστατών: με την Ευρώπη. Η δραχμή και οι ωραίες αναμνήσεις που έχουμε για τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 ήταν ευρωπαϊκή δραχμή: ήμασταν στην ΕΟΚ, το ECU υπήρχε, η προοπτική ήταν αυτή το αργότερο από το 1991 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Καθηγητές των Τομέων της Πολιτικής, της Διοίκησης και της Οικονομίας της Υγείας, με ανακοίνωσή τους, προειδοποιούν για τους κινδύνους κατάρρευσης του συτήματος υγείας αν δεν επιτευχθεί αμέσως συμφωνία με τους θεσμούς και δεν αποκατασταθεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας.

Στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα ψηφίσουν για πρώτη φορά 108.000 νέοι ψηφοφόροι. Παιδιά 18 χρονών, που έζησαν όλα τα χρόνια της εφηβείας τους μέσα στην κρίση και καλούνται τώρα να πάρουν θέση σε ένα δίλημμα παράδοξο κι ανήθικα παράλογο.

Για πρώτη φορά το Συμβούλιο της Ευρώπης αμφισβήτησε προχθές τον τρόπο διεξαγωγής εκλογικής διαδικασίας σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου Θορμπγιόρν Τζάκλαντ, σε ανακοίνωσή του, επισήμανε ότι το δημοψήφισμα, που αναμένεται να πραγματοποιηθεί στη Ελλάδα, την Κυριακή δεν πληροί τις διεθνείς προδιαγραφές.

ΝΑΙ για να αντισταθούμε στους τεχνίτες της αχαλίνωτης κομπίνας. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού, τα νέα ψέματα και μια ακόμα προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών.

Eίμαι οργισμένος, όπως και πολλοί άλλοι. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε μιαν «Ευρώπη πλην Ελλήνων.» Και επειδή ξέρουμε από τον Αριστοτέλη ότι ορθά μας δίνουν την εντύπωση ηλιθίου όσοι δεν εξοργίζονται όταν και όπως πρέπει, διότι αυτό δείχνει ότι δεν μπορούν να αποτι­μήσουν την αξία μιας κατάστασης και δεν έχουν τη διάθεση να αμυνθούν (Ηθ. Νικ. 1126a4-8). οργισμένοι δίχως ενοχές διότι ξέρουμε πως μας συγκινεί μόνο ό,τι έχει σημαντική αξία για μας (Ρητορική 1378b10-11). Δεν έχει να κάνει αυτή η οργή με βία, διχόνοια ή διχασμό. Είναι για να δυναμώσουν τα πνευμόνια μας ώστε να βγει μια δυνατή κραυγή για να χωνέψουν όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα είναι και δική μας.

Εδώ και 41 ολόκληρα χρόνια, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορούσε δημοτικές, είτε βουλευτικές, είτε ευρωεκλογές, θυμάμαι τις μακροσκελείς καταστάσεις με ονόματα ανθρώπων των «γραμμάτωνε και των τεχνώνε» που δήλωναν ευπειθώς την υποστήριξη τους στα σχήματα και τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς.

Όταν διάβαζα τα πρακτικά της «δίκης των έξι» για τη Μικρασιατική καταστροφή -ήρθε κι αυτή μετά από δημοψήφισμα-  αντιμετώπιζα τους κατηγορούμενους, ως τραγικά πρόσωπα. Μάλιστα, παρ’ ότι ήξερα το αποτέλεσμα της δίκης, ήλπιζα στο τέλος να τους απαλλάξει το δικαστήριο.

Για πρώτη φορά μετά το 1974, η κυβέρνηση καλεί το λαό σε δημοψήφισμα. Θα φανταζόταν κάποιος ότι η πολιτική ηγεσία θέλει την άποψη του λαού για κάποιο πολύ σημαντικό ζήτημα. Καμία σχέση. Δεν ενδιαφέρεται για την άποψη του λαού, ακόμη κι αν στο τέλος θα αναγκαστεί να τη σεβαστεί. Αντιθέτως, την εκμεταλλεύεται και τη θέτει στην υπηρεσία της συγκρότησης ενός δήθεν ισχυρού διαπραγματευτικού χαρτιού. Αποτείνεται στον ελληνικό λαό για να εκμαιεύσει το ΟΧΙ και να ενδυναμώσει την αποτυχημένη της διαπραγμάτευση.

33 νέοι πανεπιστημιακοί εξηγούν γιατί λένε «ΝΑΙ» στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα και γιατί λένε «ΟΧΙ» στη  δραχμή.