O Nίκος Λεβέντης είχε γεννηθεί το 1947 στον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία και στην Aμερική, πριν εγκατασταθεί οριστικά στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με το Ουράνιο Μέλλον, μία συλλογή που μάλλον δεν συμβάδιζε με το ποιητικό κλίμα της εποχής. Μετά τη γνωριμία του στο Παρίσι με τον Κωστή Παπαγιώργη και τον Αντώνη Ζέρβα, ως τριανδρία των γραμμάτων, αποφασίζουν από κοινού την έκδοση ενός αριστοκρατικού περιοδικού με τον τίτλο Χώρα, που μέτρησε μόνο δυο χρόνια ζωής (1976-1977). Έκτοτε ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία: ποίηση, κριτικά κείμενα, μεταφράσεις.
Τα βιβλία του: Πιέρ Ζαν Ζουβ (ποίηση), Αρμός, 1997· Σκιερή πηγή (μυθιστόρημα), Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2002· Ποίηση (1971- 2007), Ίνδικτος, 2008· Τέσσερα, Πατάκη, 2014· P.J. Jouve / R. Char / S.-J. Perse, Ποίηση – Poésie, Γαβριηλίδης, 2014· Duo, Πατάκης, 2016· Με το μέτρο του στίχου (κείμενα για τη νεοελληνική ποίηση), Αρμός, 2020.
Τη θέση του για την ποίηση την έχει καταθέσει σε μια συνέντευξή του στο Δρόμο της Αριστεράς (στον Σταμάτη Μαυροειδή):
Δεν υπάρχει ρόλος της ποίησης. Ή μιλάει στους ανθρώπους ή δεν μιλάει. Αυτή τη στιγμή ζούμε την εποχή όπου η ποίηση δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και οι λόγοι είναι πολλαπλοί: τόσο ενδογενείς καθώς μια κρυπτική της πλευρά την απομάκρυνε από ένα κοινό νόημα, αλλά και μια εξωστρέφεια του κοινού που θέλγεται από την εικόνα. […]
Το παράδοξο είναι ότι η ποιητική δημιουργία δεν έχει πάψει ποτέ στην Ελλάδα. Και αυτό είναι ένα θετικό παράδοξο, διότι γράφεται καλή ποίηση – πολύ καλύτερη από την πρόζα. Υπάρχουν καλοί ποιητές –πόσο θα διαρκέσουν είναι άγνωστο–, πάντως γράφεται μια ποίηση ισάξια της ευρωπαϊκής δημιουργίας. Και δεν είναι εντελώς παράδοξο, διότι η ποίηση είναι η μεγάλη μας παράδοση. Όχι ότι δεν υπάρχουν καλοί ζωγράφοι ή μουσικοί, αλλά η αράγιστη παράδοση από την εποχή του πολιτικού στίχου από την εποχή των εθνικών λογοτεχνιών το 10ο και 11ο αιώνα είναι η ποιητική δημιουργία.
Ο Νίκος Λεβέντης δεν υπάρχει πια. Κι όπως είπε μια συνεργάτριά του, ένας γραμματισμένος λιγότερος. Σε έναν κόσμο που μοιάζει ότι το να είσαι εγγράμματος δεν είναι πλέον συλλογικό αίτημα, η απώλεια του Νίκου Λεβέντη είναι περισσότερο οδυνηρή για τους φίλους και τους συναδέλφους του.
