Ένας έλληνας επιστήμονας στην Αμερική, που έχασε δικό του άνθρωπο στην πυρκαγιά του Ματιού το καλοκαίρι του 2018, περιγράφει τη δημιουργική εμπειρία του με το ελληνικό κράτος την εποχή της πανδημίας, που του επέτρεψε να πιστέψει ξανά στην Ελλάδα. Η προσπάθεια να την κάνουμε σύγχρονη και ανταγωνιστική δεν είναι χαμένη υπόθεση. [ΤΒJ]

Με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, μια ερώτηση που ίσως αξίζει να κάνουμε. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τεύχος 109, Μάιος-Ιούνιος 2020.

Ο φεμινιστικός ακτιβισμός είναι σίγουρα απαραίτητος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια που δεν συμμετέχει τακτικά, από ακαδημαϊκή ή άλλη θέση, στις σχετικές με το φύλο συζητήσεις δεν μπορεί να αποτελέσει διά του παραδείγματός της μια φεμινιστική φωνή στην πράξη· πιο σωστά, μια φεμινιστική ύπαρξη.

Χριστίνα Πουλίδου, Πέρα δώθε. Ιστορικό μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, Αθήνα 2019, 456 σελ. Το 1822, φτάνει στη Σύρο η οικογένεια Χωρέμη, μια οικογένεια προσφύγων από τη Χίο, ύστερα από τη σφαγή εκεί των Ελλήνων από το στρατό των Οθωμανών. Πώς ξεριζωμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι συνέβαλαν σε ένα οικονομικό και κοινωνικό θαύμα; Ένα μυθιστόρημα για εξήντα χρόνια της ζωής στη Σύρο, μια ιστορία χειραφέτησης. [ΤΒJ]

Υποθέτω πως οι αναγνώστες του Books' Journal έχουν υπόψη το άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη που υπογράφει ως «σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού Α. Σαμαρά» («Καμία συνθηκολόγηση με κράτος-ταραξία», Καθημερινή, 3 Αυγούστου 2020). Στο κείμενο αυτό υπάρχουν α) μια ad hominem επίθεση εναντίον όσων προωθούν τον ελληνοτουρκικό διάλογο για το θέμα της χάραξης των ορίων των νέων θαλασσίων ζωνών και β) ένα κύριο επιχείρημα εναντίον της έναρξης του ελληνοτουρκικού διαλόγου «σήμερα». Μετά από ένα σύντομο σχόλιο επ' αυτών, θα προσπαθήσω να υποστηρίξω πως, αντιθέτως προς ό,τι πρεσβεύει ο Λαζαρίδης, σήμερα ―όπως και χθες και προχθές― επείγει όχι μόνο να γίνει αλλά και να ολοκληρωθεί ο ελληνοτουρκικός διάλογος.